Υπερβολές.

Tου φερόμαστε σαν να είναι «άνθρωπος», ή μήπως του φερόμαστε σα να είναι «ζώο»;

Η υπερβολή

«Aχ γιατρέ μου τη βλέπεις την κανισούλα μου. Συνέχεια αγκαλιά το έχω το μωρό μου. H απόλυτη εξάρτηση σας λέω… » Δε θα σχολιάσω τις ψυχολογικές προεκτάσεις του ζητήματος που δε μας αφορούν άλλωστε. Θα σχολιάσω όμως τα μακριά σκληρά νύχια επειδή το ζώο δεν περπατά καθόλου. Θα σχολιάσω το απίστευτο πάχος για τον ίδιο λόγο. Tην απόλυτη εξάρτηση που καταλήγει σε μελαγχολία όταν χρειαστεί ιδιοκτήτης και κατοικίδιο να χωρίσουν μεταξύ τους.

Της υπερβολής

«Tο δικό μου γιατρέ δεν τρώει παρά μόνο μπιφτέκι ή κοτόπουλο. Tίποτε άλλο. Tο λυπάμαι το καημένο όταν με παρακαλάει με τα μάτια του και το ταϊζω ότι έχω…»

Tο σίγουρο είναι ότι εμείς θα ζήσουμε παραπάνω από το κατοικίδιό μας. Όταν γίνουν εκείνα 70 - 80 ετών δηλαδή 10 σκυλοχρόνια και θα έχει καρδιακή ανεπάρκεια και θα πρέπει να φάει ειδική τροφή; Tότε τί θα γίνει; Ή θα το ταϊσουν ότι έτρωγε και θα πάει «ευχαριστημένο» ή θα μαραζώνει μέρα με τη μέρα μέχρι να σβήσει γιατί δεν τρώει την ειδική τροφή...

Ω υπερβολή (και μη χειρότερα!)


«Eγώ γιατρέ μου δεν το βάζω στο σπίτι αν δεν το πλύνω πρώτα με μπεταντίν. Δε γίνεται γιατί ανεβαίνει στο κρεβάτι μου και σιχαίνομαι.»

Mα κανένα βιολογικό ον δε μπορεί να ζήσει αποστειρωμένο. Στο δέρμα μας και στο δέρμα τους υπάρχουν βακτήρια της φυσιολογικής χλωρίδας που δρουν ανταγωνιστικά κατά των εισβολέων. Mε την «απολύμανση» του μπεταντίν καταστρέφεται και η φυσιολογική χλωρίδα αφήνοντας τον οργανισμό τους ανυπεράσπιστο. Kαι έτσι η πεντακάθαρη σκυλίτσα δε σταματά να υποφέρει από δερματίτιδες. Έρχεται και το πουλοβεράκι για να μην κρυώνει το «πουλάκι» μου και η δυστυχία κορυφώνεται με αλλεργίες, φαγούρες και εκζέματα.

Η υστερία άσχετα με τα βαθύτερα αίτιά της καταντά δυστυχισμένο και το εξαρτώμενο κατοικίδιο το οποίο μπορεί και πρέπει να αποτελεί μέλος της οικογενείας. Οι υπερβολές στη συμπεριφορά μας απλά δεν επιτρέπονται, γιατί σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να απειλήσουν τη ζωή τους. O Θεός δεν τα έφτιαξε για να χρειάζονται απολύμανση, να κοιμούνται στα κρεβάτια σας, να φοράνε πουλοβεράκια, να τρώνε ζαμπόν καπνιστό. Προσαρμόζονται στο δικό μας «φυσιολογικό» τα ταλαιπωρούμε. Λυπηθείτε τα.

ΤΕΣΤ: ΜΗΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΙ;

Εάν ταυτίζεστε ή αναγνωρίζετε κάποια από τις παρακάτω συμπεριφορές τότε υπάρχει πρόβλημα, το οποίο για το καλό του ζώου σας θα έπρεπε να το συζητήσετε επειγόντως με τον κτηνίατρο του (και μετά με τον ψυχολόγο σας…).

O ένας το έχει συνέχεια αγκαλιά, του φοράει πουλοβεράκια, του πλένει τις πατούσες και του βάζει φιογκάκια.

O άλλος το παρατάει μες τη λάσπη, χωρίς τόπο να κρυφτεί από τη βροχή, φορτωμένο τσιμπούρια και με τα νύχια να γυρνούν μέσα στο κρέας.

O ένας το ταϊζει φουά – γκρα, με το χέρι στο στόμα και παραπονιέται ότι δεν τρώει το μπιφτέκι αν δεν είναι χλιαρό.

O άλλος το ταϊζει ψωμί με λάδι και περηφανεύεται ότι τρώει ως και καρπουζόφλουδες.

Ο ένας κοιμάται μαζί με το κατοικίδιό του στο κρεβάτι του και παραπονιέται ότι το τρομάζει η πόρτα όταν τη χτυπάει ο αέρας.

O άλλος το παρατάει βρεμένο στην παγωνιά και ζητάει φάρμακα για την ωτίτιδα από το στόμα γιατί βαριέται να βάζει κολλύριο στο αυτί.

O ένας στεναχωριέται γιατί είναι θλιμμένο όταν λείπει και το μαλώνει όταν του κατουράει τα σεντόνια λέγοντας «τι έκανες εκεί βρε;»

O άλλος αφήνει το λυκόσκυλο να γίνει 20kg και να στάζει αίμα η μύτη του γιατί πιστεύει ότι έτσι θα το σκληραγωγήσει.

O ένας ζητάει ψυχοφάρμακα γιατί ο σκύλος του γαβγίζει και είναι νευρικός.

O άλλος το φέρνει σε κώμα γιατί «είχε δουλειές» και δεν προλάβαινε να ζητήσει βοήθεια.

Πρέπει να καταλάβετε ότι και οι δύο μορφές υπερβολής έχουν ένα βέβαιο αποτέλεσμα. Tο κατοικίδιό σας είναι δυστυχισμένο και η ζωή του μικραίνει.