Ροδεσιανό Ρίτζμπακ (Rhodesian Ridgeback).

Διάσημοι κυνηγοί, όπως ο Σέλονς, ο Άπχερ και ιδιαίτερα ο Βαν Ρόουεν βρήκαν αυτούς τους σκύλους εξαιρετικά κατάλληλους για το κυνήγι λιονταριών, αφού είχαν τη μύτη και την ιχνηλατική ικανότητα να ακολουθούν τις μεγάλες αυτές "γάτες", καθώς και το κουράγιο να αντιμετωπίζουν ένα ζώο αυτού του μεγέθους.

Άγριος και ατρόμητος κυνηγός, ο Σκύλος της Ροδεσίας κυνηγάει σε αγέλες, λεοπαρδάλεις, βουβάλια και αντιλόπες, ενώ δεν διστάζει να τα βάλει ακόμα και με λιοντάρια. Η ικανότητά του στο κυνήγι των άγριων αυτών ζώων είναι εξαιρετική, γι’ αυτό άλλωστε ονομάστηκε και Ροδεσιανό λιονταρόσκυλο.


Με πολύ βαθιές ρίζες…

Τα Ρίτζμπακ είναι μία ράτσα από εκείνες που δύσκολα ταξινομούνται. Η ιστορία τους αρχίζει το 16ο και 17ο αιώνα, όταν Δανοί, Γερμανοί και Ουγενότοι μετανάστες ήρθαν στη Νότιο Αφρική για να αρχίσουν μια καινούργια ζωή. Μαζί τους ήρθαν και τα Μαστίφ (όπως οι Μεγάλοι Δανοί), τα λαγωνικά τους, καθώς και άλλοι σκύλοι. Στην περιοχή αυτή βρίσκουμε και τους Ότεντοτς (Hottentots), μια τοπική φυλή, η οποία είχε μεταναστεύσει από τη βόρειο Αφρική πριν πολλά χρόνια. Μαζί τους είχαν έρθει σκύλοι που ανήκαν στον τύπο των λαγωνικών, με μία χαρακτηριστική λωρίδα τριχώματος που φύτρωνε ανάποδα στην πλάτη τους. Άλλωστε, οι ανθρωπολόγοι τοποθετούν στη Νότια Αφρική παρόμοιους σκύλους, που φέρουν τη λωρίδα αυτή και χαρακτηρίζονται από ασύλληπτο αίσθημα πίστης, πριν το 1505. Ο σκύλος Που Κοκ (Phu Quoc), που κατάγεται από το ομώνυμο νησί κοντά στην Ταϊλάνδη και τώρα έχει πιθανότατα εξαφανιστεί, λέγεται ότι ήταν τύπος αδέσποτου-κυνηγόσκυλου και ο μόνος άλλος αμιγής που φέρει τη χαρακτηριστική λωρίδα. Για την ιστορία, ο Που Κοκ μπορεί κάλλιστα να έφτασε στην Αφρική με τα καράβια των Φοινίκων και να άφησε τα ίχνη του στους Αφρικανικούς σκύλους.



Η δημιουργία μιας φυλής…


Οι Ευρωπαίοι μετανάστες έγιναν γνωστοί με το όνομα Μπόερς και ήταν κατεξοχήν αγρότες. Χρειάζονταν, λοιπόν, μεγάλους και θαρραλέους σκύλους ώστε από τη μία να προστατέψουν τις οικογένειες και τα υπάρχοντά τους από τα άγρια ζώα και τους ληστές και από την άλλη να μπορούν να τους χρησιμοποιήσουν και στο κυνήγι. Από αναγκαιότητα, η φυλή έπρεπε να αντέχει το σκληρό κλίμα, όπως και τις θανατηφόρες τροπικές ασθένειες και τα παράσιτα της Αφρικής. Για εκατό χρόνια, μετά το 1700, η ευρωπαϊκή μετανάστευση δεν επιτρεπόταν, οπότε η αναπαραγωγή έπρεπε να γίνεται με ό,τι είχαν στα χέρια τους. Οι σκύλοι που ήρθαν από την πρώτη μετανάστευση διασταυρώθηκαν με αυτούς της χώρας που έφεραν τη χαρακτηριστική λωρίδα και έτσι δημιουργήθηκε το Ροδεσιανό Ρίτζμπακ. Ο σκύλος αυτός έχει το θάρρος, το συμπαγές σώμα και την καλή μύτη του ευρωπαϊκού κυνηγόσκυλου - μαστίφ, αλλά διατηρούσε παράλληλα από τους σκύλους των Ότεντοτς τη χαρακτηριστική λωρίδα, την ταχύτητα και την εξοικείωση στο αφρικανικό κλίμα.



…και η δημιουργία ενός ονόματος


Στα 1870 ο αιδεσιμότατος Χελμ έφερε μερικούς από αυτούς τους σκύλους στη Ροδεσία (τωρινή Ζιμπάμπουε), σε μια περιοχή όπου κυνηγούσαν μεγάλα ονόματα της εποχής.
Διάσημοι κυνηγοί, όπως ο Σέλονς, ο Άπχερ και ιδιαίτερα ο Βαν Ρόουεν βρήκαν αυτούς τους σκύλους εξαιρετικά κατάλληλους για το κυνήγι λιονταριών, αφού είχαν τη μύτη και την ιχνηλατική ικανότητα να ακολουθούν τις μεγάλες αυτές "γάτες", καθώς και το κουράγιο να αντιμετωπίζουν ένα ζώο αυτού του μεγέθους. Ειδικά ο Βαν Ρόουεν τελειοποίησε τη δική του ομάδα μέσα σε μια περίοδο 35 ετών, με αποτέλεσμα τον καιρό εκείνο η φυλή να αποκαλείται «Σκύλοι του Βαν Ρόουεν».
Μετά το θάνατο του Ρόουεν το 1922, δημιουργήθηκε ένα κλαμπ για να μπορέσει να σταθεροποιηθεί και να αναπτυχθεί η φυλή. Αρχικά το κλαμπ ζήτησε από τον Κυνολογικό Όμιλο της Νοτίου Αφρικής να χρησιμοποιήσει το όνομα Ροδεσιανός Σκύλος Λιονταριών, αλλά εξαιτίας του τρομακτικού υπαινιγμού του ονόματος γρήγορα το άλλαξαν σε Ροδεσιανό Ρίτζμπακ.
Η φυλή ήρθε στην Αγγλία το 1928 και αναγνωρίστηκε από τον AKC το 1959.



Ο σιωπηλός μαχητής

Το Ροδεσιανό Ρίτζμπακ είναι ένας πανίσχυρος σωματικά σκύλος. Είναι γνωστός σε όλους για τον ήσυχο και υπάκουο χαρακτήρα του και θεωρείται ένας πολύ έξυπνος και φιλικός σκύλος, που μπορεί να γίνει ένα πολύ αγαπητό κατοικίδιο ζώο. Μπορεί να είναι τρομερός μαχητής, αν τον προκαλέσουν, σε γενικές γραμμές όμως είναι ήρεμος και γαβγίζει σπάνια.
Ως κυνηγός πολλαπλής χρήσης -λαγωνικό, φύλακας, αλλά και φίλος- έχει ανάγκη από μεγάλο χώρο, ενώ αναζητά και απολαμβάνει την έντονη άσκηση. Ο ιδανικός ιδιοκτήτης ενός Ρίτζμπακ θεωρείται εκείνος που θα μπορεί να του παρέχει τη δυνατότητα να διοχετεύει την ενεργητικότητά του και να τον εκπαιδεύει με τρόπο δίκαιο, αλλά σταθερό.
Το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό του Σκύλου της Ροδεσίας είναι μία γραμμή από τρίχες που φυτρώνουν αντίθετα από τις υπόλοιπες στο κέντρο της πλάτης του, με δύο σημάδια σαν «στέμματα» στο σημείο που αρχίζει σε κάθε πλευρά του, ανάμεσα στους ώμους. Για τους σκύλους επιδείξεων έχει πολύ μεγάλη σημασία το ακριβές μήκος, η συμμετρία και το σχήμα της λωρίδα αυτής. Άλλωστε η σχετική κληρονομικότητα είναι πολύ δυνατή αφού μπορεί κανείς να δει ακόμα και σήμερα σκύλους στην Αφρική που μοιάζουν με τσοπανόσκυλα, Μπόξερ, Μεγάλους Δανούς ή άλλους και φέρουν τη λωρίδα στην πλάτη τους.
Η φυλή είναι σήμερα γνωστή σε χώρες της Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής με ένα μικρό, αλλά πιστό κοινό.



Ύψος

Στα αρσενικά το ύψος πρέπει να είναι από 63 ως 67 εκ. και στα θηλυκά 61 ως 66 εκ.


Κεφάλι

Μακρύ με γερά και δυνατά σαγόνια και πλατύ κρανίο.
Αφτιά: μετρίου μεγέθους, βαλμένα ψηλά και κολλητά στο κεφάλι.
Μάτια: Κεχριμπαρένια ή σκούρα καστανά με μαύρο περίγραμμα.
Μύτη: μαύρη ή καστανή, ανάλογα με το χρώμα των ματιών του. Το ρύγχος του είναι μακρύ και βαθύ.


Σώμα

Έχει βαθύ, ρωμαλέο και ιδιαίτερα μυώδες στήθος.


Πόδια

Δυνατά με καλοφτιαγμένους μύες. Τα πέλματά του είναι μετρίου μεγέθους με δάχτυλα χαρακτηριστικά καμπυλωμένα.


Ουρά

Αρκετά μακριά, η οποία είναι δυνατή στη βάση της και λεπταίνει στο τέλος. Όταν ο σκύλος είναι σε δράση την κρατάει ψηλά και καμπυλωμένη.


Τρίχωμα και χρώμα

Κοντό, πυκνό, λείο και γυαλιστερό. Τα χρώματά του είναι ανοιχτό ως κόκκινο σταρένιο, με επιτρεπτό λίγο λευκό στα δάχτυλα και στο στήθος.