Η ωοθυκυστερεκτομή πριν από την ενήβωση μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία ενός υποπλαστικού αιδοίου ή στη δημιουργία μιας εσοχής σε ορισμένους σκύλους, γεγονός που μπορεί να αποτελέσει προδιάθεση για την ανάπτυξη δερματίτιδας περί του αιδοίου και κυστίτιδας, ιδιαίτερα εάν οι σκύλοι είναι υπέρβαροι και έχουν διαταραχές στο σφικτήρα της ουρήθρας. Τα παραπάνω εξηγούν τη μεγαλύτερη αναφερθείσα συχνότητα κυστίτιδας σε σκύλους που υποβλήθηκαν σε ωοθηκυστερεκτομή πριν από την ηλικία των 5,5 μηνών.
Στην περίπτωση των αρσενικών σκύλων, η καλοήθης υπερπλασία του προστάτη παρατηρείται στο 50% των ακέραιων σκύλων μέχρι την ηλικία των 5 ετών. Η ορχεκτομή αποτρέπει την ανάπτυξη της καλοήθους υπερπλασίας του προστάτη, καθώς και άλλες ασθένειες όπως είναι η προστατίτιδα, οι προστατικές κύστεις και η περινεϊκή κήλη.
Όσον αφορά τις μυοσκελετικές διαταραχές στους θηλυκούς σκύλους, η απομάκρυνση της επίδρασης των ορμονών στον αναπτυσσόμενο σκελετό μέσω της ωοθηκυστερεκτομής, μπορεί να καθυστερήσει τη σύγκλειση των επιφυσιακών γραμμών και να οδηγήσει στη διαμόρφωση μακρύτερων άκρων. Τα τελευταία, έχουν την ικανότητα να διαδραματίσουν κυρίαρχο ρόλο στην ανάπτυξη κάποιας ορθοπεδικής νόσου, όπως έχει αποδειχθεί σε έρευνα ομάδας σκύλων που ανήκουν στις φυλές Labrador και Golden retriever και στειρώθηκαν σε ηλικία μικρότερη των 6 μηνών. Αυτοί οι σκύλοι χαρακτηρίζονται από 2 έως 5 φορές μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης διαταραχών σε πάνω από 1 άρθρωη σε σύγκριση με τους ακέραιους σκύλους.
Πιο συγκεκριμένα, οι σκύλοι μεγαλόσωμων φυλών που υποβλήθηκαν σε ωοθηκυστερεκτομή σε ηλικία κάτω των 6 μηνών, εμφάνισαν 3 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο ρήξης ή τραυματισμού των χιαστών συνδέσμων. Οι έρευνες δείχνουν ότι στην πραγματικότητα η αλλαγή στη μορφολογία και η αύξηση του σωματικού βάρους που σχετίζεται άμεσα με τη στείρωση, ευθύνονται για τα παραπάνω. Επιπλέον, η εμφάνιση δυσπλασίας του ισχίου μπορεί να επηρεαστεί από το φύλο και τη φυλή του σκύλου όπως και τη χρονική στιγμή της στείρωσης. Η έρευνα στην ομάδα των σκύλων φυλής Golden retriever, έδειξε πως η συχνότητα εμφάνισης δυσπλασίας του ισχίου σε αρσενικά στειρωμένα σκυλιά ηλικίας κάτω των 12 μηνών ήταν διπλάσια από εκείνη των ακέραιων σκύλων, και η εμφάνιση της νόσου ήταν πρόωρη.
Η παχυσαρκία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και εξέλιξη πολλών ορθοπεδικών παθήσεων και οστεοαρθρίτιδας. Παρά το γεγονός ότι η στείρωση αποτελεί αξιοσημείωτο παράγοντα κινδύνου για την παχυσαρκία, είναι πιθανότατα λιγότερο σημαντική από άλλους περιβαλλοντικούς παράγοντες όπως είναι η διατροφή και η άσκηση.
Στη συνέχεια, αναφέρεται η επίδραση της στείρωσης στην ανάπτυξη διάφορων μορφών καρκίνου. Η χρονική στιγμή της στείρωσης επιδρά στην ανάπτυξη όγκων στους μαστούς. Η στείρωση μετά τον τρίτο οιστρικό κύκλο και μετά την ηλικία των 2,5 ετών φαίνεται να παρέχει ελάχιστη προστασία από την ανάπτυξη όγκων στους μαστούς. Η συχνότητα εμφάνισης όγκων στους μαστούς σε ακέραια θηλυκά αυξάνεται με την ηλικία και την έκθεση στις ορμόνες του φύλου, με αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξής τους κατά την ηλικία μεταξύ των 7 και 13 ετών.
Στα οφέλη της γοναδεκτομής συμπεριλαμβάνεται η εξάλειψη της πιθανότητας ανάπτυξης καρκίνου στη μήτρα, τις ωοθήκες και τους όρχεις μέσω της απομάκρυνσης του αντίστοιχου οργάνου. Επίσης οι όγκοι στους περιπρωκτικούς αδένες των αρσενικών σκύλων θεραπεύονται με επιτυχία κατά τη στείρωση. Αν και οι στειρωμένοι αρσενικοί σκύλοι εμφανίζουν από 2 έως 8 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα ανάπτυξης καρκίνου του προστάτη σε σύγκριση με τους ακέραιους σκύλους, αυτός εμφανίζεται συνολικά σε ποσοστό 1%.
Στην αντίθετη πλευρά, μια μεγάλη πληθυσμιακή μελέτη έδειξε ότι οι ακέραιοι θηλυκοί σκύλοι είχαν σημαντικά μικρότερο κίνδυνο ανάπτυξης λεμφώματος σε σύγκριση με τους σκύλους που υποβλήθηκαν σε ωοθηκυστερεκτομή σε αδιευκρίνιστη ηλικία ή με τα ακέραια αρσενικά σκυλιά. Βρέθηκε επίσης ότι ο ευνουχισμός σε ηλικία κάτω των 12 μηνών ήταν επίσης παράγοντας κινδύνου.
Επιπλέον, η στείρωση σχετίζεται με την αύξηση του κινδύνου ανάπτυξης μαστοκυτώματος κατά 2 έως 5 φορές, ιδιαίτερα στους θηλυκούς σκύλους που υποβλήθηκαν ωοθηκυστερεκτομή σε ηλικία κάτω των 12 μηνών. Ωστόσο, δεν έχει τεκμηριωθεί η άμεση ορμονική σύνδεση. Ένας αυξημένος κίνδυνος ανάπτυξης οστεοσαρκώματος παρατηρήθηκε σε σκύλους φυλής Rottweiler που υποβλήθηκαν σε ωοθηκυστερεκτιμή πριν την ηλικία του 1 έτους. Άλλες μελέτες έχουν αναφέρει από 1,3 έως 1,9 φορές αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης οστεοσαρκώματος σε ζώα που υποβλήθηκαν σε στείρωση σε οποιαδήποτε ηλικία. Τέλος, οι θηλυκοί σκύλοι έχουν μεγαλύτερη προδιάθεση ανάπτυξης καρκίνου του μεταβατικού επιθηλίου της ουροδόχου κύστης από ό,τι οι αρσενικοί σκύλοι και η στείρωση σε οποιαδήποτε ηλικία αυξάνει τον κίνδυνο μέχρι 3 φορές στους αρσενικούς και θηλυκούς σκύλους.
Συμπερασματικά, τα δεδομένα για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της στείρωσης των μεγαλόσωμων σκύλων είναι αντικρουόμενα. Επιπλέον, επειδή ο μέσος όρος ζωής των κατοικίδιων ζώων αυξάνεται ολοένα και περισσότερο, παράλληλα αυξάνεται και ο κίνδυνος ανάπτυξης διάφορων μορφών καρκίνου. Επομένως, προτείνεται η στείρωση των θηλυκών σκύλων μετά τον πρώτα ή τον δεύτερο οιστρικό κύκλο και στους αρσενικούς σκύλους μετά από την ανάπτυξη της μυοσκελετικής ωριμότητας.
-Επιμέλεια άρθρου-
Αλεξάνδρα Δαραβίγκα
Πηγή: Diagnovet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου