Ο σκύλος σας προωθείται.

Κάθε σκύλος έχει ένα ή περισσότερα ταλέντα. Δεν είναι απλώς ένας σκύλος.

Είναι μια σύνθετη προσωπικότητα με γούστα, έξεις κι ικανότητες, που όσοι δεν έχουν ζήσει από κοντά, είναι δύσκολο να καταλάβουν.

Ο δικός μου ο σκύλος, είναι πέρα από όλα τα άλλα και εξαιρετικός πορτιέρης. Τρελαίνεται για κουδούνια.

Όταν ακούσει να χτυπάνε πόρτες και τηλέφωνα, θα κάνει τα πάντα για να βεβαιωθεί πως θα απαντήσουμε.

Είσαι στο μπαλκόνι και ποτίζεις και δεν ακούς που χτυπάνε; Δεν υπάρχει πρόβλημα. Θα ακούσεις γαύγισμα και θα ενημερωθείς.

Στην αρχή θα νομίζεις πως κάτι γίνεται. Πως πήρατε φωτιά, πως μπήκαν κλέφτες με καλάζνικοφ, πως θα γίνει σεισμός, γι’ αυτό κι ο πανικός από πλευράς σκύλου, που τα ξέρει όλα.

Και με κλειστές τις μπαλκονόπορτες, ο σκύλος δε θα πτοηθεί. Θα έρθει και θα τις γρατζουνάει και θα λυσσάει μέχρι να πας να ανοίξεις.       

Αν είσαι και σαν κι εμένα που μου τη σπάνε οι απρόσκλητοι επισκέπτες, κάηκες.

Δεν παίρνει όχι για απάντηση. Θα ανοίξεις θες δε θες.

«Ρε παιδί μου, δεν περιμένουμε κανέναν. Είμαι με τις πιτζάμες, είμαι στο μαύρο χάλι. Άσε με να χαρείς!».

«Όχι! Θέλω να ανοίξεις! Να δω ποιος είναι! Να έρθει να τον μυρίσω, να παίξουμε, να μου κάνει αγκαλιές! Πού ξέρεις πως είναι για σένα;
Εσένα άλλωστε τι να σε θέλουνε; Εγώ είμαι η φίρμα του σπιτιού. Επίτηδες το κάνεις για να μου διώξεις τους θαυμαστές μου, επειδή ζηλεύεις!».

Και πας να ανοίξεις γιατί η μουρμούρα σε λα μείζονα, με συγχορδίες αλυχτίσματος, δεν παλεύεται και τελικά και κλασσικά, δεν ήταν τίποτα σοβαρό…

Διαφημιστικά, στατιστικές, εγκυκλοπαίδειες, ριχτάρια και κεντήματα, οι γιαγιάδες που δε φορούσαν τα γυαλιά και χτυπήσανε για χιλιοστή φορά τη λάθος πόρτα κι όχι αυτή του μικροβιολογικού από δίπλα.

«Ορίστε, τι κατάλαβες; Κανένας δεν έψαχνε εσένα κοντοστούπη, τετράποδε μυστακιοφόρε, σατανά».

«Ψέματα μου λες!».

«Τι ψέματα ρε ψώνακλα; Τι διαφημιστικά και τι κεντίδια θες εσύ; Τι θα τα κάνεις; Θα τα βάλεις καπέλο και θα κυκλοφορήσεις; Την εγκυκλοπαίδεια τι θα την κάνεις; Θα τη φας ή θα την κατουρήσεις; Μήπως θα πάρεις αίμα εσύ από τις γιαγιάδες ή θα τους κάνεις ανάλυση ούρων;».

«Γιατί; Δεν ξέρω εγώ να αναλύω ούρα;».

«Κάτσε σε μια γωνιά να κάνουμε καμιά δουλειά κι άσε πόρτες και κουδούνια να βαράνε. Δεν είμαι εδώ σου λέω!».

Ε, μην το δέσεις κόμπο πως δε θα ξαναρχίσει το «πρόγραμμα» στο επόμενο κουδούνι.

Οπότε, καλύτερα να πάρεις κατσαβίδι και να το ξεριζώσεις το ρημάδι. Και να γράψεις και στην πόρτα απέξω, πως όποιος τη χτυπήσει, ρισκάρει τη ζωή του. Αλλιώς, άλλη δουλειά δε θα κάνεις.

Α, ξέχασα.

Κλείσε και την τηλεόραση.

Άσε τις απορίες και τρέχα κάνε αυτό που σου λέει ο παλιός. Για να επιμένω, κάτι ξέρω.

Αν ακουστεί κουδούνι ή βροντοχτύπημα από την τηλεόραση, πάλι θα αφήσεις τις γλάστρες απότιστες και θα πας να ανοίξεις τη ρημαδόπορτα. Και θα σιχτιρίζεις κιόλας που επιμένουν και δεν περιμένουν να ανοίξεις.

Έτσι την πάτησα με τη μάνα και της τα έχωσα αγρίως.

«Καλά ρε μάνα, δεν ακούς; Δεν μπορείς να ανοίξεις τη ρημάδα την πόρτα; Έσκασε να γαυγίζει ο Χουάν!».

«Ποια πόρτα βρε χαμένο; Βλέπετε φαντάσματα κι εσύ κι ο σκύλος σου μαζί;».

Κατάπια την οργή μου και ξαναγύρισα στις γλάστρες.

Και ξαφνικά, πάλι χαμός,  κλαυθμός και οδυρμός.

Αλλά αυτή τη φορά ήταν ένα «γοοοουυυυ» περίεργο, μακρόσυρτο, αλλαγμένο. Αφήνω λάστιχο και μπαίνω για χιλιοστή φορά μέσα πανικόβλητη, σίγουρη πως έπαθε ηλεκτροπληξία, γι’ αυτό και τόσος πόνος.

«Τι είναι καλέ;».

«Χτυπάει το τηλέφωνοοο, με πνίγει το παράπονοοο, που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ και θέλω σφαίρα να απαντάς στο κινητόοο!», αυτό είναι.

Πρέπει να απαντήσεις στο κινητό οπωσδήποτε, διότι δεν γίνεται να έχει ανακαλυφθεί τέτοια συσκευή και να της γυρνάς την πλάτη.

Δεν γίνεται να βαράνε τόσο ωραία όλα κι αυτός ο σκύλος, να κάνει την πάπια!