Αποκτά ισχυρούς ψυχικούς δεσμούς με τους ανθρώπους του και αγαπά τα παιδιά. Η μοναξιά του αλλοιώνει τον χαρακτήρα. Δεν την αντέχει. Ο σκύλος της φυλής Κεντρικής Ασίας είναι προστάτης, φύλακας και σύντροφος ζωής. Ας τον γνωρίσουμε!.
Ο σκύλος της φυλής Κεντρικής Ασίας (Alabai) διαθέτει σωματική ισχύ, είναι τετραπέρατος, λάτρης της πεζοπορίας, αξιοθαύμαστος «επαγγελματίας» στη φύλαξη κοπαδιών, αφοσιωμένος στην οικογένεια του.
Και θα την προστατεύσει, όταν αισθανθεί ότι απειλείται.
Για να καταλάβουμε τη φύση αυτών των ποιμενικών σκύλων, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι αντιδρούν πάντα αμυντικά. Δηλαδή, όταν ο εχθρός απειλήσει το κοπάδι τους, η στρατηγική που ακολουθούν είναι αμυντική. Δεν θα τον κυνηγήσουν, αφήνοντας απροστάτευτο το κοπάδι, αλλά θα τον πιάσουν, ή θα τον διώξουν στα πρώτα μέτρα.
Επίσης, εάν το κοπάδι τους βρίσκεται εν κινήσει, ανάμεσά τους βρίσκεται μία προβατίνα που είναι έγκυος, και σταματήσει για να γεννήσει, τα θηλυκά σκυλιά σχηματίζουν κλοιό γύρω της και τα αρσενικά περιφρουρούν. Ένα αρσενικό τρέχει προς τον τσοπάνη και γαβγίζει στο άλογό του για να γυρίσουν. Ενώ τα νεαρά αρσενικά δεν επιτρέπουν στο κοπάδι να προχωρήσει, και συμμετέχουν στην περιφρούρησή του.
Τα κουτάβια περπατούν μέσα στο κοπάδι και κανείς ενήλικος δεν τους δίνει σημασία. Όταν, όμως, φτάσει η ώρα να αναλάβουν καθήκοντα (μεταξύ 11-14 μηνών), πραγματοποιείται μια «τελετή ένταξης». Για να ενταχθούν στο κοπάδι/αγέλη, γίνεται μια «τυπική μάχη». Παλεύουν με ενήλικο σκύλο για να δείξουν τις ικανότητές τους και να πάρουν τη θέση τους στο κοπάδι. Η πάλη γίνεται σώμα με σώμα, και δεν υπάρχουν τραυματισμοί.
Στην Τουρκμενική γλώσσα, Alabai, σημαίνει σύντροφος.
Οι πληροφορίες αυτές προέρχονται από τον κ. Νικόλαο Τολιόπουλο, εκτροφέα της φυλής, την οποία χαρακτηρίζει ως ήρεμη δύναμη, τονίζοντας ότι αυτοί οι σκύλοι δεν αντέχουν τη μοναξιά, γιατί αλλοιώνει τον χαρακτήρα τους. Και έχουν απόλυτη ανάγκη από περπάτημα. Είναι ιδανικοί για όσους λατρεύουν την πεζοπορία και τη φύση.
Προσωπικότητα/χαρακτήρας
«Οι Ποιμενικοί Κεντρικής Ασίας έχουν τη θέληση, αλλά και την ανάγκη, για μεγάλη σύνδεση με τον άνθρωπό τους, και επιζητούν την επικοινωνία μαζί του. Δένονται τόσο πολύ μαζί του, που δεν μπορούν να τον αποχωρίζονται.
Για να αναπτυχθεί αυτό το δέσιμο, θα πρέπει και ο άνθρωπός τους να τους αφιερώνει χρόνο. Το κρίσιμο διάστημα για τη σύσφιξη της σχέσης είναι όταν το κουτάβι βρίσκεται στην ηλικία των πέντε έως εννέα μηνών.
Αν αποχωριστούν την οικογένεια τους, παθαίνουν κατάθλιψη, ή αγριεύουν.
Τους αρέσει να τα ξύνεις στην κοιλιά, και λατρεύουν τη ρουτίνα, την καθημερινότητα. Είναι πανέξυπνα, με πολύ ισχυρό χαρακτήρα, «τρελαίνονται» για τα παιδιά -έχουν πολύ καλή επαφή, τους αρέσει να ασχολούνται μαζί τους-, και είναι παιχνιδιάρικα. Δεν ξετρελαίνονται για το κολύμπι, προτιμούν το περπάτημα », περιγράφει ο εκτροφέας, Νικόλαος Τολιόπουλος.
Επισημαίνει ότι όταν είναι μαζί με τον άνθρωπό τους, δεν πρέπει να νιώσουν απειλή για κάποιον άγνωστο. Επίσης, δεν πρέπει να μένουν μόνα τους με άτομο που δεν γνωρίζουν.
«Οι Ποιμενικοί Κεντρικής Ασίας είναι ήρεμη δύναμη. Χαρακτηρίζονται από ηρεμία, αλλά όταν πρέπει να δουλέψουν, θα δουλέψουν. Έχουν χαλαρό περπάτημα, ισορροπημένο -κινούνται στον ρυθμό του κοπαδιού- και περπατούν δίπλα σου. Έχουν ανάγκη από περπάτημα, λόγω του ένστικτου τους. Μπορούν να περπατούν επτά έως 10 μέρες.
Έχουν έντονο το ένστικτο της αγέλης και, όσο μένουν μόνα τους, αρχίζουν να αγριεύουν», αναφέρει ο κ. Τολιόπουλος.
Όπως όλοι οι σκύλοι, έτσι και ο σκύλος της φυλής Κεντρικής Ασίας, για να έχει ισορροπημένο χαρακτήρα, χρειάζεται κοινωνικοποίηση από κουτάβι.
Είναι ένας σκύλος ιδανικός για όσους λατρεύουν τον περπάτημα, όπως λέει ο εκτροφέας, ενώ η εκπαίδευσή του είναι εύκολη. Το μόνο που ζητάει, είναι να του αφιερώνεις χρόνο. Έτσι, σε σέβεται και σε υπερεκτιμά.
Όσο για το αν μπορεί να ζήσει σε αστικό περιβάλλον, ο κ. Τολιόπουλος λέει ότι δεν έχει κάποιο θέμα με τη φασαρία, αλλά θα πρέπει να του δίνεται η δυνατότητα καθημερινά να πηγαίνει στο βουνό να περπατά. Να βρίσκεται στο φυσικό του περιβάλλον.
Επίσης, υπογραμμίζει ότι πρέπει να περπατά τουλάχιστον δύο χιλιόμετρα την ημέρα, και δίνει έμφαση στο ότι, εάν δεν έχεις χρόνο να του αφιερώσεις, είναι προτιμότερο να έχεις δύο, γιατί έχουν αναπτυγμένο το ένστικτο της αγέλης.
Υγεία – Περιποίηση – Μέγεθος – Κιλά
Ο Ποιμενικός Κεντρικής Ασίας δεν χαρακτηρίζεται από κάποια κληρονομική πάθηση, αλλά θα πρέπει να παρακολουθείται για ισχιακή δυσπλασία, λόγω του όγκου του.
Γι΄αυτό, στη διατροφή του πρέπει να προστεθούν τα συμπληρώματα της γλυκοζαμίνης και χονδροϊτίνης – δύο συστατικά για τις αρθρώσεις και τα κόκαλα του σκύλου, προς αποφυγήν της αρθρίτιδας.
Η ανάπτυξη του ολοκληρώνεται στα 2½ – 3 χρόνια.
Χρειάζεται καθημερινό βούρτσισμα, ενώ το καλοκαίρι, όπως λέει ο εκτροφέας, αδυνατίζει. Είναι φυσιολογικό, γιατί λόγω ζέστης χάνει λίπος.
Ζουν 12-15 χρόνια.
Ένας αρσενικός σκύλος θα πρέπει να έχει ύψος 70 πόντους και πάνω, ενώ το θηλυκό, 65 πόντους και πάνω. Τα μίνιμουμ κιλά του αρσενικού θα πρέπει να αγγίζουν τα 55, και του θηλυκού τα 50.
Ιστορία
Όσον αφορά την ιστορία της φυλής, ο κ. Τολιόπουλος μας ενημερώνει:
«Όπως μαρτυρά και η ονομασία των σκύλων αυτών, κατάγονται από τις πέντε χώρες της Κεντρικής Ασίας. Είναι μια από τις αρχαιότερες φυλές, καθώς μετρά 4.000 χρόνια.
Σε αυτές τις χώρες ζούσαν διαφορετικά σκυλιά.
Κατά τη δεκαετία 1970-1980 η Federation Cynologique Internationale (FCI) έδωσε διορία 10 ετών για να εκτραφούν έτσι, ώστε να βγει το πρότυπο της φυλής.
Παρουσιάστηκαν 11 διαφορετικές ράτσες, που έμοιαζαν μεταξύ τους, αλλά εγκρίθηκαν οι πέντε για να «εκπροσωπήσουν» το πρότυπο της φυλής.
Κατά τη δεκαετία 1980-1990 άρχισαν τα σκυλιά να βγαίνουν στο εξωτερικό, γεγονός που δεν ενέκρινε η FCI.
Το Τουρκμενιστάν, το 1990, απαγορεύει την εξαγωγή της φυλής, έτσι ώστε να διατηρηθούν τα χαρακτηριστικά της. Οι σκύλοι θεωρούνται προστατευόμενη ράτσα.
Το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο πρότυπο της φυλής, τα έβγαλε η Ρωσία. Χαρακτηριστικό του τέταρτου είναι ότι έχει αυτιά και ουρά.
Τα κομμένα αυτιά και η κομμένη ουρά έχουν μια ιστορία 4.000 χρόνων. Υπάρχουν αναφορές που θέλουν τον Μ. Αλέξανδρο να δείχνει μεγάλο ενθουσιασμό όταν αντίκρισε αυτά τα σκυλιά που δεν είχαν αυτιά και ουρά.
Οι τσοπάνηδες τους έκοβαν την ουρά και τα αυτιά για τους εξής λόγους: Τον χειμώνα οι σκύλοι κουλουριάζονται για να κοιμηθούν, και η ουρά τους φτάνει στη μύτη τους. Δεν θα μπορούσαν να μυρίσουν τον λύκο. Τα σκεπαστά αυτιά εμποδίζουν την ακοή. Επιπλέον, εάν κατά την πάλη με τον λύκο, τους δάγκωνε τα αυτιά, θα υποχωρούσαν και θα άφηναν απροστάτευτο το κοπάδι».
 |
Ο εκτροφέας της φυλής Κεντρικής Ασίας (Alabai), Νικόλαος Τολιόπουλος |
Πηγή: ygeiamou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου