Επειδή δεν υπάρχουν επαρκή δεδομένα που να περιγράφουν την αποτελεσματικότητα και τις ανεπιθύμητες ενέργειες των εμετικών στο σκύλο, Αμερικάνοι ερευνητές αποφάσισαν να αξιολογήσουν την αποτελεσματικότητα της απομορφίνης σε σχέση με το υπεροξείδιο του υδρογόνου (3%) προκαλώντας εμετό μετά από έκθεση σε τοξικές ουσίες, καθώς και τις παρενέργειες τους, σε 147 σκύλους.
Οι πληροφορίες συγκεντρώθηκαν από την ιατρική βάση καταγραφής δεδομένων του κέντρου ελέγχου δηλητηριάσεων ζώων (APCC) της αμερικανικής κοινότητας για την πρόληψη της βίας στα ζώα (ASPCA), από το χρονικό διάστημα μεταξύ Ιανουαρίου του 2008 και Απριλίου του 2009 και δημοσιεύτηκε στο Journal of American Veterinary Medical Association. Στους καλούντες ανατέθηκε να προκαλέσουν εμετό (εφόσον ενδεικνυόταν ιατρικά) χρησιμοποιώντας είτε απομορφίνη (0,03 mg/kg iv άπαξ, ή ένα συνθλιμμένο δισκίο διαλυμένο σε αλατούχο διάλυμα που χορηγήθηκε με ενστάλαξη στον επιπεφυκικό σάκο και ξεπλύθηκε με νερό ή αλατούχο διάλυμα μετά την πρόκληση εμετού) ή υπεροξείδιο του υδρογόνου (3%) (2,2 ml/kg από το στόμα, με μέγιστη δόση τα 45 ml, και επανάληψη μία φορά μετά από 10 – 15 λεπτά εφόσον δεν προκλήθηκε εμετός). Η χορήγηση ενός μικρού γεύματος πριν την πρόκληση εμετού προτεινόταν για την αύξηση του ποσοστού επιτυχίας, εκτός εάν ο σκύλος είχε ήδη φάει τις προηγούμενες 2 ώρες.
Το υπεροξείδιο του υδρογόνου χορηγήθηκε σε 84 σκύλους (ομάδα Α) και η απομορφίνη σε 63 σκύλους (ομάδα Β). Η πρόκληση εμετού ήταν επιτυχής στο 92% των σκύλων ανεξάρτητα του τύπου και της δόσης του εμετικού που χρησιμοποιήθηκε. Ο «τρόπος διαχείρισης» της απομορφίνης δεν συσχετιζόταν σημαντικά με την επιτυχημένη πρόκληση εμετού ή με την ύπαρξη παρενεργειών. Ο χρόνος πρόκλησης του εμετού ήταν σχεδόν ίδιος και για τις δύο ομάδες – 14,5 λεπτά για την ομάδα Α και 18,6 λεπτά για την ομάδα Β. Η διάρκεια της επίδρασης ήταν μεγαλύτερη για την ομάδα Α (42 έναντι 27 λεπτών), χωρίς αυτό να θεωρείται στατιστικά σημαντικό. Η «ανάρρωση» από καταναλωθείσες ουσίες ήταν 48% για την ομάδα Α και 52% για την ομάδα Β. Το συνολικό ποσοστό που παρουσίασε παρενέργειες ήταν χαμηλό (14%) και αποτελούνταν κυρίως από λήθαργο και ναυτία. Τέλος, παρατηρήθηκε συσχετισμός μεταξύ της συχνότητας διαχείρισης ενός εμετικού και της συχνότητας παρενεργειών.
Στην εργασία τους οι ερευνητές αναφέρουν και κάποιες ουσίες που χρησιμοποιούνται ως εμετικά αλλά θα πρέπει να αποφεύγονται εξαιτίας ενδεχόμενων παρενεργειών: Χλωριούχο νάτριο (τοξίκωση από νάτριο), Σιρόπι ιπεκακουάνας (καρδιοτοξικότητα), ξυλαζίνη ( καταστολή του ΚΝΣ, υπόταση). Επιπλέον, γίνεται λόγος και για τη χρήση σκόνης μουστάρδας και υγρό πιάτων που χρησιμοποιούν ορισμένοι ιδιοκτήτες και οι οποίες θα πρέπει να αποφεύγονται εξαιτίας της αναποτελεσματικότητας, της δυσκολίας διαχείρισης και της πιθανότητας σοβαρών παρενεργειών.
Το σημαντικότερο πάντως είναι οι ιδιοκτήτες να προσπαθούν να συμβουλευτούν άμεσα έναν κτηνίατρο πριν την χρήση ενός εμετικού διότι μόνο έτσι μπορούν να αποφύγουν λάθος δόση ή λάθος ουσία. Χαρακτηριστικά επίσης είναι και τα περιστατικά που αντενδείκνυται η πρόκληση εμετού ( καυστικές ουσίες, διεγερτικά του ΚΝΣ, παράγωγα υδρογονανθράκων και πετρελαίου).
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στην εργασία: Effectiveness and adverse effects of the use of apomorphine and 3% hydrogen peroxide solution to induce emesis in dogs. Khan SA, McLean MK, Slater M, et al. J Am Vet Med Assoc 2012;241(9):1179-1184.
Πηγή: diagnovet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου