Η πυομήτρα είναι η πιο συχνή παθολογική κατάσταση της μήτρας που συναντά ο κτηνίατρος στην κλινική πράξη.
Με τον όρο «ΠΥΟΜΗΤΡΑ» εννοούμε την συλλογή παθολογικού εκκρίματος στη κοιλότητα της μήτρας και την υπερπλασία του ενδομητρίου. Το έκκριμα αυτό παράγεται από τους αδένες του ενδομητρίου υπό την επίδραση της προγεστερόνης ή των προγεσταγόνων. Όσο παραμένει το έκκριμα δημιουργείται διάταση των τοιχωμάτων της μήτρας αλλά και των κοιλιακών τοιχωμάτων. Το έκκριμα αυτό τις περισσότερες φορές έχει πολύ αυξημένο μικροβιακό φορτίο.
Η πυομήτρα μπορεί να είναι κλειστή ή ανοιχτή. Στην κλειστή πυομήτρα ο τράχηλος είναι κλειστός και το έκκριμα παραμένει μέσα στη μήτρα. Στην ανοιχτή πυομήτρα ο τράχηλος είναι ανοιχτός και το έκκριμα κυλάει από τον κόλπο.
Τα συμπτώματα που συνοδεύουν την πυομήτρα στον σκύλο είναι η έντονη εξασθένιση, η αδυναμία, η ανορεξία, η πολυουρία, η πολυδιψία, ο εμετός και η διάταση των κοιλιακών τοιχωμάτων. Στην περίπτωση ανοιχτής πυομήτρας εμφανίζεται και έκκριμα από τον κόλπο. Το έκκριμα αυτό μπορεί ναι είναι υδαρές με χαρακτηριστική οσμή ή να είναι κρεμώδες κίτρινο ή ροζέ (στην περίπτωση που έχει και αίμα). Το αιδοίο είναι υπερτροφικό και το τρίχωμα στην γύρω περιοχή δείχνει βρεγμένο. Το ζώο παρουσιάζει ψηλό πυρετό στις περισσότερες περιπτώσεις κλειστής πυομήτρας και σπανιότερα στην ανοιχτή.
Η κλινική και εργαστηριακή εξέταση του ζώου που διενεργεί ο κτηνίατρος, είναι απαραίτητα στοιχεία για τη σαφή διάγνωση της νόσου και τον καθορισμό της θεραπευτικής αγωγής που πρέπει να ακολουθηθεί.
Ο κτηνίατρος είτε με την ψηλάφηση, είτε ακτινογραφικά, είτε υπερηχογραφικά θα διαπιστώσει την διογκωμένη μήτρα. Οι αιματολογικές εξετάσεις θα δείξουν τον μεγάλο αριθμό λευκοκυττάρων και την πιθανότητα αναιμίας. Οι βιοχημικές εξετάσεις θα δείξουν τον βαθμό στον οποίο πιθανών έχουν επηρεαστεί τα νεφρά.
Η θεραπεία εκλογής είναι η υστερεκτομή. Σε ακραίες περιπτώσεις όμως, όπου η γενική κατάσταση του ζώου είναι πολύ άσχημη και έχουμε ψηλό πυρετό, συνιστάται η χορήγηση αντιβιοτικών και η γενική τόνωση του οργανισμού για μία μέρα πριν τη διενέργεια της επέμβασης. Αποτελεί όμως μεγάλο ρίσκο η αναμονή αυτή.
Η μετεγχειρητική αγωγή συνίσταται στην χορήγηση αντιβιοτικών, για όσο διάστημα κρίνει ο κτηνίατρος απαραίτητο, ανάλογα με την κλινική εικόνα του ζώου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου