Νέα μόδα μας έρχεται από τη δύση. Νόμιζα πως την κακή δυτική συνήθεια της ευθανασίας κατοικιδίων «επειδή έτσι θέλουμε» δεν την είχαμε ακόμα ενστερνιστεί - νόμιζα.
Στις αρχές του φετινού καλοκαιριού, τέλη Ιουνίου (και δεν είναι τυχαίο) ήταν πολλά τα διαδοχικά χαστούκια που πήρα, σε σχήμα… σκύλου και με ανάγκασαν να αναθεωρήσω αυτή την εικόνα του νεοέλληνα. Και είμαι σίγουρη πως αν ρωτήσετε κι εσείς τον κτηνίατρό σας θα έχει πολλές τέτοιες περιπτώσεις αδικαιολόγητης εντολής για ευθανασία να σας διηγηθεί.
ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 1
Όλα ξεκίνησαν με την περίπτωση του Τζακάμπ, ενός καθαρόαιμου αγγλικού Μπουλντόγκ (με πεντιγκρί) που «δάγκωνε» και αν ρωτήσετε οποιονδήποτε γνωρίζει τη φυλή, θα σας πει πως αυτό αποκλείεται. Ο Τζακάμπ περνούσε ζωή και κότα, την ημέρα κλεισμένος σε ένα μικρό αποθηκάκι - πλυσταριό όπου το πλυντήριο λειτουργούσε δαιμονισμένα και το βράδυ δεμένος στον κήπο σε μια μικρή αλυσίδα. Για πλάκα, ενίοτε, τον κατέβρεχαν με λάστιχο τα αγαπημένα του αφεντικά (πανεπιστημιακής παιδείας ΚΑΙ με παιδί). Μια μέρα «δάγκωσε» και τρόμαξαν πολύ και τον μετέφεραν σε ένα κτήμα, όπου τον έδεσαν μέχρι να πείσουν τον κτηνίατρό τους (μάταια ευτυχώς) να του κάνει ευθανασία. Μια φιλόζωη το είπε σε μιαν άλλη φιλόζωη και τελικά ο Τζακάμπ στάθηκε τυχερός και πλέον κατοικεί με την καινούρια του οικογένεια, άνθρωποι σπάνιου ήθους και ευαισθησίας (ΚΑΙ με παιδί), και τους ευχαριστούμε .
ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ 2-4
Καπάκι η δικιά μου κτηνίατρος μου περιγράφει δύο περιπτώσεις εγκατάλειψης στον κτηνιατρείο - για ευθανασία - μετά τη θετική διάγνωση σε καλααζάρ: ένα υπέροχο καθαρόαιμο κυνηγιάρικο Πόιντερ, οκτώ μηνών την Άλμα, και ένα αρσενικό αγαθιάρικο Χάσκι (δις χτυπημένο από αυτοκίνητο και δις επιτυχώς εγχειρισμένο) που ζήτημα αν είχε χρονίσει. Και, αποκορύφωμα ήρθε και το Παγκ, η Λούση. Πανέμορφη, 2 περίπου ετών, η μικρόσωμη σκυλίτσα (6,5 κιλά) κατοικούσε στον κήπο (έχετε ξανακούσει Παγκ στον κήπο; Αμέ;! Εμένα μου έχει τύχει και Γιορκσάιρ.) μέχρι που μια μέρα άρχισε να αιμορραγεί από τη μύτη - κάτι που προβλημάτισε πολύ το αφεντικό (μπλιάχ) και το πήγε για ευθανασία. Με τις φήμες που κυκλοφορούν για το καλααζάρ, τέτοια αντιμετώπιση είναι πολύ συνηθισμένη κι ας μας κάνει να αναρωτιόμαστε σε ποιες δικές τους αρρώστιες (των δίποδων αυτών «αφεντικών») θα είχαμε εμείς το δικαίωμα να διατάξουμε ευθανασία; Ας είναι.
ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 5
Την ίδια περίπου περίοδο έρχονται τα νέα του υπερήλικου αλλά υγιέστατου αρσενικού Πίντσερ, 13 ετών. Είχε πολύ κουράσει τα επώνυμα, στο καλλιτεχνικό στερέωμα, αφεντικά του με την δεκατριάχρονη διαρκή παρουσία του - τελειωμό δεν είχε - και αποφάσισαν να το αποτελειώσουν αυτοί. Ευτυχώς η κτηνίατρος, στην οποία εμπιστεύθηκαν το ζώο, αποφάσισε να το κρατήσει η ίδια για τα λιγοστά χρόνια που του απομένουν. «Δεν ενοχλεί κανέναν», μας εξήγησε. Ας είναι καλά η γυναίκα.
ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ 6-8
Τρια θηλυκά Γιορκσάιρ (η μαμά 8 ετών και οι κόρες 6 - ήθελαν και γέννα οι ανεύθυνοι) αφήνονται σε κτηνίατρο Βορείων Προαστείων, για ευθανασία, από πολυυυυύ ευσυνείδητα, κοσμογυρισμένα αφεντικά επειδή έφευγαν βεβιασμένα για Αυστραλία «και εκεί έχει καραντίνα, ξέρετε, έξι μήνες και θα κοστίσει πολύ.» Είχαν «κάθε καλή πρόθεση» να βρουν στα ζώα σπίτι και προσπάθησαν «έναν ολόκληρο μήνα αλλά μάταια». Τώρα, πώς κατάφερε ο κτηνίατρος, σε λιγότερο από 15 μέρες, να βρει κατάλληλα σπίτια για τις «μικρές» και ήδη διαπραγματεύεται και τη μαμά (να μην τη δώσουμε και όπου-όπου), είναι άξιο απορίας.
ΣΥΜΒΟΥΛΗ:
Μη δίνετε, μην πάρετε ζώο αν δεν υπάρχει λύση για να περάσει τις διακοπές.
Ας συγκρίνουμε τις περιπτώσεις αυτές:
1) Με εξαίρεση το Πόιντερ - την Αλμα, που ανήκε σε κυνηγό και την είχε για εργαλείο (χάλασε, το πετάμε, παίρνουμε άλλο) - τα υπόλοιπα ζώα είχαν κάτι κοινό: ιδιοκτήτες μορφωμένους, ευκατάστατους και κοσμογυρισμένους. Πού θα την μάθαιναν άλλωστε την ευθανασία στο χωριό; - «Δεν ξέρω εγώ από αθανασία, παιδάκι μου!» Στο χωριό τα πράγματα τελειώνουν τσακ-μπαμ, χωρίς εμπλοκή κτηνίατρου - τσάμπα! Άμα το ζώο «χαλάσει» ή ενοχλεί, κατευθείαν στα σκουπίδια.
2) Τσάμπα; Μάλιστα! Ένα ακόμα κοινό στοιχείο: κανένας δε ζήτησε να μάθει το κόστος της ευθανασίας αλλά ούτε και των ενοχοποιητικών αιματολιγικών εξετάσεων ή χειρουργείων που προηγήθηκαν. Όλοι θεώρησαν δεδομένο ότι για αυτούς θα ήταν… τσάμπα.
3) Όλα τα ζώα ήταν καθαρόαιμα. Ίσως γιατί τα είχαν πάρει αψήφιστα, από χούγιο, μόδα, βίτσιο, δώρο. Ίσως τελικά, όσοι επιλέγουν να υιοθετήσουν ένα ημίαιμο ζώο το κάνουν με συναίσθημα, από πραγματική αγάπη και θα παλέψουν με πείσμα για να ξεπεράσουν κάθε δυσκολία.
4) Στατιστικά (είναι μικρό το δείγμα, μη βαράτε): 3 από τα 8 ζώα προς ευθανασία έπασχαν από λεϊσμανίαση (όμως πλέον θεραπεύεται - ποσοστό 38%), ένα από ψυχολογικά προβλήματα (των αφεντικών - 12%), ένα από υγιή γηρατειά (12%) και 3 από… μετακόμιση (38%).
5) Κανένας από τους συνολικά 4 κτηνίατρους που εμπλέκονται στις ιστορίες αυτές δεν έκρινε πως κάποιο από τα ζώα ήταν δικαιολογημένο να θανατωθεί. Προς τιμήν τους, ασχολήθηκαν να βρουν λύση και επιβαρύνθηκαν το κόστος. Ως προς το κτηνιατρικό επάγγελμα, αξίζει να αναλογιστούμε, μια στιγμή, πόσο δύσκολο και ψυχοφθόρο είναι να είσαι κτηνίατρος από επιλογή και ταυτόχρονα φιλόζωος στη χώρα μας.
6) Στα χρόνια που εμπλέκομαι με τη φιλοζωία δεν είχα ακούσει για ευθανασίες τόσο μαζικά. Δεν ήξερα, θα μου πείτε και τόσους κτηνιάτρους. Όμως δεν μπορείτε να μου βγάλετε από το μυαλό πως όλα έγιναν μέσα σε λίγες ημέρες, εκεί στα τέλη Ιουνίου, αρχές Ιουλίου, όταν έπιασαν οι ζέστες - την ίδια περίοδο που ανακαλύπταμε, σωρό, τα φρεσκο-εγκαταλειμμένα σπιτίσια ζώα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου