Αν ασχοληθούμε λίγο με το τι σημαίνει αγάπη και με το πώς τη δείχνουν κάποιοι στα σκυλιά τους, μάλλον θα καταλήξουμε στο ότι, ή ποτέ δεν πήραν αγάπη για να μπορούν να την προσφέρουν, ή απλά δεν είναι ικανοί να αγαπήσουν οπότε και δεν τους αξίζει να αγαπηθούν ποτέ από κανέναν.Σαν άνθρωπος με λογική, δεν είμαι σκληρός είμαι όμως όταν βλέπω άλλους, να χρησιμοποιούν λέξεις που εκφράζουν τα δυνατότερα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει κάποιος ,όπως αγάπη, για να δικαιολογήσουν την ακατανόητη συμπεριφορά τους. Το αγαπούσα τόσο το σκυλί μου, που δεν μπορούσα να το έχω κλεισμένο μέσα στο σπίτι, έτσι το άφησα στο βουνό να νιώθει ελεύθερο. Τι ωραία πρόταση, για να πείσεις ένα πεντάχρονο παιδάκι πως δεν είσαι εγκληματίας!!!
Είμαστε κουρασμένοι, δεν έχουμε χρόνο, θέλουμε να πάμε διακοπές και δεν μπορούμε να τα πάρουμε μαζί μας, γέννησε η γυναίκα μου και δεν μπορώ να έχω πια σκύλο, είναι πολλά τα έξοδα και δεν μπορώ να τον κρατήσω πια, δεν στείρωσα το σκυλί μου και ζευγάρωσε αλλά τα κουτάβια δεν έχω τι να τα κάνω. Όλα αυτά είναι γνωστά και μπορούμε να τα σκεφτούμε, πριν θελήσουμε να υιοθετήσουμε ένα σκυλί αν και κάποιοι, επιλέγουν να το κάνουν, παρασυρόμενοι από το να έχουν ένα, όπως έχουν και οι άλλοι γύρω τους. Το αποτέλεσμα είναι, να έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, που δεν ήθελαν, ή δεν είχαν την ικανότητα να σκεφτούν και να πετάξουν το σκυλί τους στο δρόμο, σαν σκουπίδι ή σαν αντικείμενο που δεν έχει αισθήματα. Και αναρωτιέμαι, οι ίδιοι άνθρωποι τι θα έλεγαν αν οι γονείς τους, τους άφηναν σε ένα ίδρυμα για οποιονδήποτε λόγο. Θα είχαν την φροντίδα των ανθρώπων του ιδρύματος και παράλληλα το παράπονο, πως κάποιος δεν τους ήθελε όσα και αν αξίζουν.
Αν στα μάτια του σκύλων μας είμαστε μικροί θεοί, που φροντίζουμε κάθε πτυχή της ζωής τους και φερόμαστε τόσο σκληρά και άδικα, πως έχουμε το δικαίωμα να παραπονιόμαστε και να μονολογούμε, πως υπάρχουν στιγμές που ο δικός μας θεός, μας ξεχνάει; Καλά μας κάνει και καλά να πάθουμε…
Έχουν γεμίσει τα φιλοζωικά σωματεία σκυλιά, που τα φροντίζουν άνθρωποι με αυτοθυσία και χωρίς καμία κρατική ενίσχυση και υπάρχουν δεκάδες ιδιώτες, που έχουν μετατρέψει τα κτήματα τους σε καταφύγια αδέσποτων, ενώ ουσιαστικά έχουν αφήσει τον εαυτό τους στην άκρη. Γιατί; Για να μπορούν κάποιοι ανεύθυνοι να νιώθουν ξαλαφρωμένοι, από ένα πλάσμα που δεν τους κτύπησε ποτέ την πόρτα, αλλά μόνοι τους επέλεξαν να έχουν;
Αίσχος και ντροπή για την Ελλάδα, που διασύρεται παγκοσμίως. Καμία νομοθεσία όσο σκληρή και αν είναι, δεν θα μπορέσει να το αλλάξει ούτε αυτό ούτε το ότι ο καθένας παίρνει το σκυλί του και το αφήνει να κάνει την ανάγκη του στα πάρκα, που κυλιούνται και παίζουν μικρά παιδιά χωρίς να καθαρίσει μετά. Δε λέω ακούω από πολλούς γονείς, πως είναι απαράδεκτο, τους φωνάζουν και μπράβο τους. Όμως οι ίδιοι άνθρωποι που τους κρίνουν, είναι το ίδιο ένοχοι αφού στην βόλτα τους, αφήνουν παντού κουτάκια αναψυκτικών, γόπες τσιγάρων και κάθε λογής σκουπίδια.
Όλοι λένε με καμάρι πως το έθνος μας, υπήρξε παράδειγμα δημοκρατίας και πολιτισμού. Δεν βαρεθήκατε να μιλάνε όλοι στον αόριστο; Γιατί πάψαμε να αποτελούμε παράδειγμα προς μίμηση και γίναμε παράδειγμα προς αποφυγή; Καμία νομοθεσία δεν μπορεί να συνεφέρει ένα έθνος, που οι πολίτες του πάσχουν από έλλειψη παιδείας και κοινής λογικής.
Μην πετάτε ζώα και σκουπίδια στο δρόμο, αν και για κάποιους που μόνο χώρο πιάνουν στον πλανήτη, αυτά τα δυο είναι το ίδιο.
Η ανθρώπινη αγάπη σταματά, εκεί που νιώθουμε πως η ευκολία και η καλοπέραση παύει, η αγάπη των σκύλων για εμάς σταματάει μόνο μαζί με το σταμάτημα των κτύπων της καρδιάς τους!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου