(Αυτό το άρθρο, είναι αφιερωμένο στoν Ρούλη που είχα ένα ημίαιμο Labrador-Golden Retriever και έφυγε απο την ζωή πρίν 9 μήνες. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω…)
Λένε, πως θυμόμαστε με λεπτομέρειες, μόνο τις πιο έντονες στιγμές της ζωής μας. Είτε αυτές είναι στιγμές χαράς, είτε στιγμές θλίψης.
Πάντα θα έχεις την πρωτιά, αφού και στα δυο είχες πρωταγωνιστικό ρόλο! Μπόρεσες να μου δείξεις πτυχές του εαυτού μου, που δεν γνώριζα πως υπάρχουν. Νόμιζα πως έχω δύναμη, μα δάκρυσα για σένα. Νόμιζα πως είχα κουραστεί, μα τελικά βρέθηκα να παρακαλάω να με κουράσεις λίγο ακόμη, να μη φύγεις.. Μια σκέψη μόνο μου δίνει ελπίδα! Η σκέψη πως αν είχες έστω μια ημέρα ακόμη ζωής, θα επέλεγες να την περάσεις εδώ στην αγκαλιά μου.
Πώς να ξεχάσω την ματιά σου, το κούνημα της ουράς σου, τα λάθη σου που με εκνεύριζαν, την αγωνία που ένιωθα όταν δεν ήσουν καλά, τη γλύκα σου που με έκανε να παραδίνομαι τελικά και να σου κάνω τα χατίρια! Ποιος ο λόγος να ξεχάσω; ; Όχι δεν θα το κάνω, θέλω να θυμάμαι σου αξίζει να θυμάμαι και θα θυμάμαι και κάτι ακόμη, το πιο σπουδαίο ίσως… αυτό που με δίδαξες χωρίς να πεις λέξη! Να αγαπώ με όση δύναμη έχω… αγνά, καθαρά και χωρίς αντάλλαγμα!
Θα έρθει κι άλλο σκυλί στη ζωή μου, γιατί τώρα δεν γίνεται αλλιώς… έμαθα να αγαπώ και αυτού του είδους η αγάπη, αξίζει σε κάποιον που θα την σεβαστεί και θα την εκτιμήσει! Δεν θα σβήσεις, δεν θα σε αντικαταστήσω σε καμία περίπτωση, κι αν με ακούς ξέρω πως κουνάς την ουρά σου από χαρά, που τελικά κάτι έμαθα κι εγώ από σένα… Όσο ζω να προσφέρω κι όσο προσφέρω να ζω!!
Είναι μοναδικό που μπορείς και τρέχεις ελεύθερο εκεί που είσαι και όμως, δεν έφυγες στιγμή από κοντά μου.
Σε ευχαριστώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου