Ο ΣΚΥΛΟΣ, Η ΒΟΛΤΑ ΚΑΙ Η ΚΛΩΤΣΙΑ

Κάθε φορά που βγαίνω από το σπίτι μου και βλέπω μπρος στο σκαλοπάτι το «επισκεπτήριο» ενός σκύλου που κάποιος ή κάποια τον έβγαλε βόλτα, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Όχι δεν τα βάζω με το σκύλο. Γίνομαι έξαλλη με εκείνον ή εκείνη που δεν φρόντισε φεύγοντας από το σπίτι να πάρει μία νάιλον σακούλα για να τα μαζέψει. Δεν έχω δει ποτέ αδέσποτο σκύλο να λερώνει πεζοδρόμιο ή το δρόμο.

Πάντα τα αδέσποτα σκυλιά είναι διακριτικά. Τα σκυλιά όμως που δεσμεύονται από κάποιο λουρί που την άκρη του κρατάει κάποιος άνθρωπος αναγκάζονται να λερώσουν γιατί έτσι «γουστάρει» ο κάτοχος του σκύλου. Αναρωτιέμαι πόσα αδέσποτα σκυλιά θα δέχθηκαν αναίτια την κλωτσιά που προοριζόταν για κάποιον τέτοιον κάτοχο σκύλου.


Είναι απαράδεκτο να κυκλοφορεί κανείς στους δρόμους και σε κάθε του βήμα να συναντάει βρωμιές γιατί κάποιοι είναι τόσο βάρβαρα αδιάφοροι. Και επί πλέον δεν είναι μόνο η αισθητική, δεν είναι η βάναυση προσβολή που δέχεται κανείς εισπράττοντας αυτή την πλήρη έλλειψη στοιχειώδους πολιτισμού. Είναι επίσης και εξαιρετικά επικίνδυνο γιατί μπορεί κάποιος να γλιστρήσει και να χτυπήσει. Πιθανώς να υπάρχουν και κάποιοι που δεν το σκέφτονται καν. Άλλοι που πιστεύουν πως αφού έτσι κάνουν όλοι γιατί εκείνοι να κάνουν αλλιώς. Όποιος και να είναι ο λόγος δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Όπως δεν επιτρέπουμε στο σκύλο μας να λερώνει το σαλόνι μας έτσι δεν είναι δυνατόν να δεχόμαστε να λερώνει τους δρόμους.

Είναι ζήτημα στοιχειώδους πολιτισμού. Είναι θέμα προσωπικής ευθύνης απέναντι στην οποία δεν χωράει καμία διαφοροποίηση. Ένα γάντι πλαστικό μιας χρήσης με μία πλαστική σακούλα και στον κάδο απορριμμάτων είναι ό,τι πιο απλό, πρακτικό και στοιχειωδώς πολιτισμένο που μπορούμε και επιβάλλεται να κάνουμε.