Ο ΣΚΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Κάποιο καλοκαίρι θυμάμαι συνάντησα ένα γνωστό μου. Έκανε διακοπές με τον σκύλο του με τον οποίον ήταν έξαλλος. Διότι ο σκύλος δεν περπατούσε με το κεφάλι περήφανα ψηλά αλλά μύριζε το χώμα. Κι εκείνος ντρεπότανε! Ο σκύλος δεν βοηθούσε στην τόνωση του «εγώ» του κυρίου. Εντέλει αναρωτιέται κανείς πόση αυτο-απαξίωση μπορεί να «κουβαλάει» ένα ανθρώπινο πλάσμα μέσα του για να περιμένει να αποκτήσει ταυτότητα από τον σκύλο του;

Πόσοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας που διαλέγουν μια ράτσα σκύλου μόνο διότι το γόητρό του στην ανθρώπινη αγέλη είναι αντιστρόφως ανάλογο με τη μηδαμινότητά τους. Θυμάμαι κάποιον στη γειτονιά μου που είχε ένα ντόμπερμαν το οποίο έδερνε ανελέητα, επειδή αρνιόταν να ξεκοιλιάζει τις γάτες όπως ο ίδιος επιθυμούσε. Στο τέλος το πέταξε στο δρόμο.


Βλέπετε ο σκύλος μας επιτρέπει να παίζουμε παιγνίδια εξουσίας μαζί του. Μας επιτρέπει να τον χρησιμοποιούμε όχι γι αυτό που είναι, όχι για τη χαρά της συντροφιάς του, αλλά ως δοχείο όπου αδειάζουμε όλα τα σκοτεινά πράγματα τής ψυχής μας. Κι έτσι τα ζώα γενικώς καλούνται να γίνουν η ταυτότητα που δεν έχουμε, να αναλάβουν το ρόλο του προσωπείου στη θέση του προσώπου που δεν έχουμε. Η γάτα με τα τάδε χρώματα πάει με τις κουρτίνες και τον καναπέ, η δείνα ράτσα ταιριάζει στο σαλόνι μας και εκείνος ο σκύλος μας κάνει πιο μάγκες. Για σκεφθείτε!

Ένας σκύλος να αποτελεί την ταυτότητά μας. Δεν χρειάζεται βέβαια να πούμε πως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η τύχη του ζώου είναι πάντα τραγική. Το τυχερότερο θα πεταχτεί στο δρόμο το τραγικότερο θα βασανισθεί μέχρι θανάτου. Ο Απόστολος Παύλος έλεγε: τι χαριτωμένος που είναι ο άνθρωπος, όταν είναι άνθρωπος! Αλλά πότε είναι άνθρωπος ο άνθρωπος;