Η πιροπλάσμωση στο σκύλο.

Η πιροπλάσμωση στο σκύλο προκαλείται από τις Βabesia canis και Β. gibsoni που μεταδίδονται με διάφορα είδη σκληρών κροτώνων και τη μετάγγιση μολυσμένου αίματος. Στην υπεροξεία μορφή παρατηρούνται υποθερμία, καταπληξία, μεταβολική οξέωση και διάσπαρτη ενδαγγειακή πήξη, με συνήθη κατάληξη το γρήγορο θάνατο του ζώου. Στην οξεία μορφή, τα συχνότερα ευρήματα είναι η αιμολυτική αναιμία, ο ίκτερος, η μεγαλοσπληνία και η περιφερική λεμφαδενοπάθεια. Ο διαλείπων πυρετός, η ανορεξία και η λεμφαδενοπάθεια χαρακτηρίζουν τη χρόνια μορφή, ενώ οι πολυάριθμες άτυπες κλινικές εκδηλώσεις της πιροπλάσμωσης (π.χ. ασκίτης, διάρροια, επιληπτικές κρίσεις, υποδόρια οιδήματα, μυΐτιδα των μασητήρων μυών) συχνά προκαλούν διαγνωστική σύγχυση. Η διάγνωση βασίζεται στην άμεση μικροσκοπική παρατήρηση του παρασίτου σε επιχρίσματα αίματος από τη στιβάδα των λευκών αιμοσφαιρίων - αιμοπεταλίων της στήλης του αιματοκρίτη. Με την ανίχνευση των ειδικών αντισωμάτων (έμμεσος ανοσοφθορισμός) μπορεί να ελεγχθεί ταυτόχρονα μεγάλος αριθμός ζώων για την εντόπιση των ασυμπτωματικών φορέων. Ικανοποιητικά θεραπευτικά αποτελέσματα έχουν επιτευχθεί με την ιμιδοκάρβη, την πενταμιδίνη, τη διμιναζένη και τελευταία με την κλινδαμυκίνη και τη μετρονιδαζόλη. Η υποστηρικτική θεραπεία έχει πρωταρχική σημασία στα βαριά περιστατικά. Για την πρόληψη, εκτός από τους συχνούς αποπαρασιτισμούς για τους κρότωνες, σημαντικό ρόλο φαίνεται να παίζει η περιοδική χρησιμοποίηση της ιμιδοκάρβης και της δοξυκυκλίνης. Η αποτελεσματικότητα του μοναδικού νεκρού εμβολίου εξακολουθεί να είναι αμφιλεγόμενη.