Σε κοιτάζουν με κείνα τα τεράστια λυπημένα μάτια τους και περιμένουν. Καμιά φορά σε γαβγίζουν και πάλι περιμένουν, κουνώντας ταυτόχρονα την ουρά τους, που διαψεύδει την ¬ τάχα ¬ αγριάδα τους.
Ζητιανεύουν λίγη αγάπη, ένα χάδι, μια στάλα φροντίδας, ένα πιατάκι φαΐ. Αν απλώσεις το χέρι να τα αγγίξεις, γέρνουν ελαφρά το κεφάλι ¬ ακριβώς όπως οι άνθρωποι οι διψασμένοι για στοργή, για να κάνουν κάπως ουσιαστικότερο το άγγιγμα. Αν τους μιλήσεις, κουνάνε την ουρά με τόση χαρά, που λες ότι είναι έτοιμα
να πετάξουν σαν αεροπλάνο. Μπορεί να σε πάρουν από πίσω, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους, προσπαθώντας να σε πείσουν να γίνεις ο δικός τους, να δεχθείς την αγάπη τους και να σου δώσουν τη δική τους. Και κλαίνε έξω από την πόρτα σου, για να τους ανοίξεις, εκλιπαρώντας για ένα κομματάκι παραδείσου.
Αδέσποτα.Δεν είναι «ράτσας», δεν προσφέρονται για να καμαρώσει κάποιος για την καταγωγή ή την τιμή τους, δεν κάνουν για επίδειξη. Αλλά είναι πανέξυπνα, τρυφερά, όμορφα και απροστάτευτα. Τα κυνηγάνε, τους πετάνε πέτρες, τα βρίζουν. Όλοι αυτοί που τους ενοχλεί το γάβγισμα, αλλά όχι οι κόρνες των αυτοκινήτων και οι συναγερμοί. Που μέσα σε σωρούς σκουπιδιών, σε μια βρώμικη πόλη, ενοχλούνται μόνο από τα σκυλιά. Που μαθαίνουν στα παιδιά τους να τα φοβούνται, στερώντας τα από έναν πολύτιμο φίλο.
Τα αγαπάμε μόνο κάποιοι «παράξενοι», που δεν νοιαζόμαστε για «σινιέ» αισθήματα. Αν και φοβάμαι ότι τα αγαπάμε πολύ λιγότερο από αυτό που χρειάζονται, παίρνοντας από αυτά το πολλαπλάσιο της αγάπης.
Νανά Νταουντάκη
Μέλος ΔΣ της ΕΣΗΕΑ
Η Νανά είναι συνεργάτης μας και το άρθρο αυτό το πρωτοέγραψε στην εφημερίδα "Τα Νέα" στις 16.12.1999.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου