Στον κόσμο που ζω... (Β Μέρος)

Όταν η ζωή, η ανάσα, η ψυχή των ζωντανών πλασμάτων έχει τόσο χάσει την
αξία της, τι μπορεί να κάνει ο Δον-Κιχώτης?
Να πονά για αυτούς που δεν πονούν?
Να δακρύζει για αυτούς που δεν δακρύζουν?
Να κοιτάει το Λήο από τον Πόρο 2,3,4,5,10 φορές για αυτούς που δεν
γύρισαν ποτέ να τον κοιτάξουν?
Να πάει στην πλατεία του χωριού της Κρήτης όπου κάποτε κρέμασαν ένα
σκύλο και να κλάψει για αυτούς που δεν έκλαψαν?


Λίγο πριν απελπιστώ θυμάμαι...
πως στον κόσμο που ζω
μαζί με μένα...
Ζει μια φίλη που μάζεψε από τον κάδο 7 νεογέννητα κουτάβια και τους
έδωσε μια ευκαιρία στη ζωή.
Ζει μια φίλη που έσωσε ένα γατάκι, όταν ο κάθε "σκεπτόμενος" θα το
είχε καταδικάσει. Τι διαφορά κάνει μια ζωούλα...
Ζουν κάποιοι φίλοι που μάζεψαν τον Λήο, σώζοντας τον από φρικτό
θάνατο.
Ζουν κάποιοι φίλοι που από το υστέρημα τους πληρώνουν για τροφές,
εμβόλια, στειρώσεις και περίθαλψη των πλασμάτων που πετάει καθημερινά
η ανθρώπινη κοινότητα ως ανεπυθύμητα στο δρόμο να πεθάνουν.
Ζουν κάποιοι φίλοι που ξοδεύουν το χρόνο τους για αυτά που κανείς
άλλος δεν ξοδεύει τίποτα. Αν ο χρόνος είναι χρήμα αυτοί έχουν ξοδέψει
πολλά.
Ζουν μαζί μου κάποιοι φίλοι που δεν το βάζουν κάτω και ας γίνεται για
αυτούς η ζωή κάθε μέρα και πιο δύσκολη.

Ζουν μαζί μου.
Δον-Κιχώτες της εποχής μου


Η ελπίδα μου και η ανάσταση μου
Χωρίς αυτούς...ένα δάκρυ θα'ταν η ζωή μου

Τους ευχαριστώ όλους μέσα απ'την ψυχή μου

Άννα Παπαθεοφίλου