«Mια συνηθισμένη μέρα ένας συμπαθέστατος αδέσποτος σκύλος προσπαθεί να περάσει στην απέναντι πλευρά της εθνικής οδού, μπροστά από τα διερχόμενα οχήματα. Στην ουσία τρέχει ανάμεσά τους για να σώσει τη ζωή του. Και, φυσικά, δεν μπορεί να καταλάβει ότι γίνεται αιτία ώστε οι επιβάτες αυτών των οχημάτων να ενεργοποιήσουν μια σειρά σκέψεων γύρω από τη δική τους ζωή, αφού κι οι ίδιοι, σαν το σκύλο, στην ουσία τρέχουν για να τη σώσουν».
Ούτε μία ούτε δύο... Πέντε προσωπικές ιστορίες περιλαμβάνει το μυθιστόρημα της Κάρολιν Λαμάρς, η ιδέα του οποίου γεννήθηκε «στον αυτοκινητόδρομο Ε411». Αλλωστε, το βιβλίο είναι αφιερωμένο στο σκύλο που είδε η συγγραφέας εκεί, στις 20 Μαρτίου του 1995.
Πρωταγωνιστές του, έξι διαφορετικοί άνθρωποι... Ενας «ευαίσθητος» νταλικέρης, ένας ιερωμένος με «καταπιεσμένη σεξουαλικότητα», μια γυναίκα με «έντονο το συναίσθημα της εγκατάλειψης», ένα αποδιωγμένο «γκέι αγόρι», μια «εγωκεντρική μητέρα» και η «βουλιμική κόρη της», που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, ο καθένας μέσα από τις δικές του εμπειρίες.
«(...) Σκέφτηκα τότε ότι έπρεπε να μιλήσω για τα παιδιά μου –έστω κι αν δεν υπήρχαν–, για τη θλίψη τους όταν θα άκουγαν την ιστορία του σκύλου και για τη λαχτάρα μου να πω στον κόσμο ότι το να παραμελούμε τα ζώα είναι εξίσου βαρύ με το να υποστηρίζουμε το δουλοκτητικό σύστημα, μόνο που αντί για σκλάβους έχουμε σκυλιά και άλογα, αγελάδες και κοτόπουλα. Αλλωστε (...) έγινα χορτοφάγος από την εποχή που ξεκινούσα στη μία το πρωί για να πάω στην κεντρική αγορά του Ρενζίς και ν’ αγοράσω κρέας, μόνο κρέας» περιγράφει χαρακτηριστικά ο νταλικέρης στην ιστορία του.
»(...) Είναι σκοτεινά στο διάδρομο του θανάτου, όπως στο βουστάσιο όμως όλα τα μάτια λάμπουν, και των ζώων και των ανθρώπων, αντανακλώντας ένα και μοναδικό φως: το φως στο τέρμα του τούνελ, που φωτίζει τον τόπο της σφαγής. Δεν πήγα ποτέ μέχρι εκεί. Εμαθα απλώς μέσα στο τούνελ ότι τα ζώα ξέρουν πως είναι το τέλος, διαγράφεται τόσο καθαρά στα μάτια τους (...)».
Κάρολιν Λαμάρς, «Η ημέρα του σκύλου», εκδόσεις Περίπλους, 162 σελ., 7,74 E
Πρωταγωνιστές του, έξι διαφορετικοί άνθρωποι... Ενας «ευαίσθητος» νταλικέρης, ένας ιερωμένος με «καταπιεσμένη σεξουαλικότητα», μια γυναίκα με «έντονο το συναίσθημα της εγκατάλειψης», ένα αποδιωγμένο «γκέι αγόρι», μια «εγωκεντρική μητέρα» και η «βουλιμική κόρη της», που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, ο καθένας μέσα από τις δικές του εμπειρίες.
«(...) Σκέφτηκα τότε ότι έπρεπε να μιλήσω για τα παιδιά μου –έστω κι αν δεν υπήρχαν–, για τη θλίψη τους όταν θα άκουγαν την ιστορία του σκύλου και για τη λαχτάρα μου να πω στον κόσμο ότι το να παραμελούμε τα ζώα είναι εξίσου βαρύ με το να υποστηρίζουμε το δουλοκτητικό σύστημα, μόνο που αντί για σκλάβους έχουμε σκυλιά και άλογα, αγελάδες και κοτόπουλα. Αλλωστε (...) έγινα χορτοφάγος από την εποχή που ξεκινούσα στη μία το πρωί για να πάω στην κεντρική αγορά του Ρενζίς και ν’ αγοράσω κρέας, μόνο κρέας» περιγράφει χαρακτηριστικά ο νταλικέρης στην ιστορία του.
»(...) Είναι σκοτεινά στο διάδρομο του θανάτου, όπως στο βουστάσιο όμως όλα τα μάτια λάμπουν, και των ζώων και των ανθρώπων, αντανακλώντας ένα και μοναδικό φως: το φως στο τέρμα του τούνελ, που φωτίζει τον τόπο της σφαγής. Δεν πήγα ποτέ μέχρι εκεί. Εμαθα απλώς μέσα στο τούνελ ότι τα ζώα ξέρουν πως είναι το τέλος, διαγράφεται τόσο καθαρά στα μάτια τους (...)».
Κάρολιν Λαμάρς, «Η ημέρα του σκύλου», εκδόσεις Περίπλους, 162 σελ., 7,74 E
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου