Ένα κατοικίδιο ζώο, όπως είναι και το σκυλάκι, αναμφισβήτητα μπορεί να βάλει πολύ χαρά μέσα στο σπίτι και στην οικογένειά μας. Το ερώτημα είναι αν γνωρίζουμε τις ευθύνες που αναλαμβάνουμε, πριν λάβουμε την απόφαση για την απόκτησή του, όχι μόνο απέναντί στο ζώο, αλλά απέναντι και στους άλλους ανθρώπους, αν θέλουμε να λέμε ότι είμαστε μέλη μιας πολιτισμένης κοινωνίας.
Σίγουρα ένας υπεύθυνος άνθρωπος, πριν εντάξει στη συντροφιά του ένα κατοικίδιο ζώο, εξετάζει από πριν όλες τις παραμέτρους, συζητάει το θέμα με την οικογένειά του και εφόσον επιτευχτεί συμφωνία, τότε, λαμβάνει την απόφαση απόκτησης του κατάλληλου ζώου το οποίο πρέπει να ταιριάζει με τις ανάγκες και τις δυνατότητές του. Σε αυτή την περίπτωση, έχουμε μια λογική απόφαση η οποία δυνητικά μπορεί να οδηγήσει σε μια μακρόβια και αμφίδρομα ευτυχισμένη σχέση.
Τι γίνεται όμως στη περίπτωση κατά την οποία κάποιος αποκτάει ένα σκυλάκι ως αποτέλεσμα μιας στιγμιαίας συναισθηματικής παρόρμησης; Είτε γιατί ο πιτσιρικάς του ζήτησε ένα κουταβάκι για να παίζει και σκέφτηκε να του το προσφέρει, είτε γιατί του άρεσε οπτικά, είτε γιατί το θεώρησε μέρος του Life Style που θα ήθελε για τον εαυτό του.
Έρευνες έχουν δείξει ότι μετά από λίγους μήνες η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των σκυλιών εγκαταλείπονται, συνήθως σε άλλη γειτονιά, γιατί ο «ιδιοκτήτης» δεν μπορεί να τα βγάλει πλέον εις πέρας με τις ευθύνες που συνεπάγονται στην κατοχή ενός κατοικίδιου.
Οι πιο συχνές δικαιολογίες είναι: ο πιτσιρικάς βαρέθηκε, ο γείτονας γκρινιάζει, το σκυλί λερώνει, γαβγίζει, γεμίζει με τρίχα το σπίτι, δεν έχω χρόνο να το πάω βόλτα, η συντήρησή του κοστίζει κ.ά. Όποια κι αν είναι η δικαιολογία, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η εγκατάλειψη είναι η υπ’ αριθμόν ένα αιτία που τροφοδοτεί με αδέσποτα και δυστυχισμένα ζώα τους δρόμους.
Και ερωτώ: τι σας έφταιξε το δύσμοιρο ζωάκι και το πετάτε στο δρόμο για να καταλήξει στις ρόδες κάποιου οχήματος ή να κυκλοφορεί άρρωστο και πεινασμένο; Γιατί η παρόρμηση μιας στιγμής κάποιου να δοκιμάζει τη δική μας ευαισθησία και να μας φορτώνει την εικόνα ενός απολίτιστου και χωρίς ευαισθησίες λαού;
Όσους νόμους κι αν ψηφίσει η Πολιτεία, δεν θα έχουν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα αν εμείς οι Άνθρωποι – Πολίτες αυτής της χώρας, δεν αποφασίσουμε να αλλάξουμε συμπεριφορά απέναντι στα ζώα τα οποία ούτως η άλλως, μας προσφέρουν απλόχερα τα οφέλη τους.
Σύγχρονες μελέτες, έχουν δείξει ότι τα ζώα συμβάλλουν στην τόνωση του ηθικού και της αυτοεκτίμησης, ενισχύοντας σημαντικά τη συναισθηματική ασφάλεια των ιδιοκτητών τους. Έχει αποδειχθεί, ότι όταν χαϊδεύουμε και ακουμπάμε το χνουδωτό τρίχωμα των κατοικίδιων μειώνεται η αρτηριακή μας πίεση και οι καρδιακοί μας σφυγμοί και εκδηλώνουμε, ταυτόχρονα, μια πιο αισιόδοξη διάθεση απέναντι στη ζωή. Δεν είναι λίγα τα προγράμματα της εναλλακτικής θεραπείας που συνιστούν την παρουσία σκύλων στο χώρο της συνεδρίας, καθώς η δυνατότητα της άμεσης επαφής και του αγγίγματος χαρίζει μια αγάπη άνευ όρων.
Τα ίδια θετικά αποτελέσματα στα παιδιά, έχει και η συμβίωση με ένα κατοικίδιο στο σπίτι, με την προϋπόθεση, όμως, ότι δεν θα ταυτιστούν απόλυτα μαζί του, σε συναισθηματικό επίπεδο, γιατί κάποια στιγμή το ζώο θα λείψει. Η απώλεια και τα συναισθήματα θλίψης και στεναχώριας είναι το τίμημα που πληρώνουμε για τις γεμάτες από χαρά στιγμές που βιώνουμε με την παρουσία ενός κατοικίδιου στο σπίτι μας.
Η ζωή του σκύλου μας έχει τη φυσική κατάληξη που έχουν όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί. Αυτό είναι κάτι που εμείς οι ενήλικες το γνωρίζουμε και οφείλουμε να το εξηγήσουμε με το δέοντα τρόπο στα παιδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου