Αδέσποτα και Αίσωπος

Τα αδέσποτα ζώα είναι η ακόμη ζωντανή ψυχή της Φύσης μέσα στις πόλεις μας. Περιπλανιούνται «άσκοπα» χωρίς ανθρώπινο δεσπότη, μας θυμίζουν την αλάνα που έγινε μπετόν, άσφαλτος και κοντοκουρεμένο γκαζόν, μας θυμίζουν μια ελευθερία που μας εξοργίζει και μας φοβίζει, ένα υπόλοιπο που διαφεύγει από την ευθύνη των ανθρώπινων διευθετήσεων, μια «εσωτερική ζώνη» ελευθερίας.



Όπως συνέβαινε με τους μύθους του Αισώπου, η συζήτηση για τα ζώα στο μεγαλύτερο της μέρος είναι συζήτηση για τους ανθρώπους. «Τα θανατώσαμε για να μην υποφέρουν» λένε για τα αδέσποτα ζώα και στο στόχαστρο αυτής της φυσιολατρίας δια του φόνου βρίσκεται η ίδια η διονυσιακή πληθωρικότητα των εκδηλώσεων της ζωής. Ο Γκαίτε έλεγε ότι ο θάνατος είναι ένα τέχνασμα της ζωής για να έχει περισσότερη ζωή.