ΘΥΡΕΟΕΙΔΗΣ- ΥΠΟΘΥΡΕΟΕΙΔΙΣΜΟΣ ΣΕ ΖΩΑ.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΥΡΕΟΕΙΔΗΣ.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΥΠΟΘΥΡΕΟΕΙΔΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΖΩΑ

ΑΙΤΙΑ - ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ - ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΥΡΕΟΕΙΔΗΣ. Είναι ένας από τους ενδοκρινείς αδένες. Ο θυρεοειδής αδένας βρίσκεται στη βάση του λαιμού μπροστά από την τραχεία, πίσω από τον λάρυγγα και παράγει ορμόνες που είναι απαραίτητες για τη φυσιολογική σωματική και διανοητική ανάπτυξη του οργανισμού. Ουσιαστικά είναι υπεύθυνος της ρύθμισης των μεταβολικών διεργασιών για την σωστή λειτουργία όλων των συστημάτων του οργανισμού. Η λειτουργία του θυρειειδούς αδένα έχει σκοπό τη παραγωγή των θυρεοειδικών ορμονών. Θυρεοειδικές ορμόνες είναι η θυροξίνη (Τ4) και η τρικυδοθυρονίνη (Τ3). Οι δύο αυτές ορμόνες είναι απαραίτητες και συμβάλλουν καταλυτικά σε ολόκληρο τον μεταβολισμό, αφού είναι αυτές που ρυθμίζουν την ταχύτητα με την οποία ο οργανισμός διεκπεραιώνει τις χημικές του λειτουργίες. Επίσης επιδρούν σε όλα τα όργανα και τους ιστούς βοηθώντας ουσιαστικά στη σύνθεση των πρωτεϊνών. Τέλος αυξάνουν την ποσότητα οξυγόνου που χρησιμοποιούν τα κύτταρα. Για τον λόγο αυτό τα ζώα που πάσχουν από ασθένειες του θυρεοειδούς, εμφανίζουν συμπτώματα σε όλα τα συστήματα και έτσι λοιπόν όταν μιλάμε για υποθυρεοειδισμό, μιλάμε για μία πολυσυστηματική νόσο. Τέλος τα προβλήματα του θυρεοειδούς αδένα αποτελούν μία από τις συχνότερες αλλά και σοβαρότερες ενδοκρινοπάθειες του σκύλου.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΥΡΕΟΙΔΙΣΜΟΣ.

Είναι η διαφόρου βαθμού ανεπάρκεια των δύο θυρεοειδικών ορμονών στο αίμα. Η ανεπάρκεια αυτή οφείλεται στην υπολειτουργία του θυρεοειδούς και έχει σαν αποτέλεσμα την πρόκληση του κλινικού συνδρόμου που λέγεται υποθυρεοειδισμός. Η υπολειτουργία του θυρεοειδούς κατά την ενδομήτρια ζωή αλλά και κατά τη νεογνική ηλικία των ζώων έχει επιπτώσεις στην ωρίμανση του εγκεφάλου και στη σωματική αύξηση και ανάπτυξη. Σε ζώα νεαρής ηλικίας παρατηρείται καθυστέρηση σωματικής αύξησης, ενώ στα ενήλικα ζώα εκδηλώνεται σαν γενική επιβράδυνση των ζωτικών λειτουργιών. Συνήθως εμφανίζεται σε ζώα ηλικίας από 7 ετών έως 12 ετών.
ΑΙΤΙΑ. Τα αίτια του υποθυρεοειδισμού είναι: 1.- Η έλλειψη ιωδίου. Η ιωδοπενία αποτελεί πολύ συχνό αίτιο υποθυρεοειδισμού. Αλλά και η υπερβολική λήψη ιωδίου, η οποία παρεμποδίζει την σύνθεση των θυρεοειδικών ορμονών μπορεί να ευθύνεται για πρόκληση υποθυρεοειδισμό. Πηγή υπερβολικής λήψης ιωδίου μπορεί να είναι διάφορα συμπληρώματα διατροφής αλλά και διάφορα φαρμακευτικά σκευάσματα. 2.- Η ιδιοσυγκρασία του ζώου. 3.- Υποθυρεοειδισμός μπορεί να εμφανισθεί λόγω χορήγησης αντιθυρεοειδικών φαρμάκων που χρησιμοποιούνται στη θεραπεία του υπερθυρεοειδισμού. 4.- Λήψη φαρμάκων όπως είναι το λίθιο, η αμιοδαρόνη, ιντερφερόνη-α. 5.- Λήψη φαρμάκων που επηρεάζουν την απορρόφηση της θυροξίνης. 6.- Σε ορισμένες περιπτώσεις (θυρεοειδίτιδας) ο οργανισμός στρέφει τα αμυντικά του κύτταρα εναντίον του θυρεοειδούς ή παράγει αντισώματα εναντίον των ορμονών του. 7.- Σπάνια επίσης αιτία υποθυρεοειδισμού αποτελεί η υποφυσιακή και η υποθαλαμική ανεπάρκεια. 8.- Τέλος κάποιες γενετικές διαταραχές στη σύνθεση των θυρεοειδικών ορμονών.
ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ: Είναι πράγματι εντυπωσιακό το φάσμα των κλινικών συμπτωμάτων του υποθυρεοειδισμού. Ο υποθυρεοειδισμός όπως αναφέραμε είναι μια πολυσυστηματική νόσος και συνεπώς το ασθενές ζώο παρουσιάζει συμπτώματα σε όλα σχεδόν τα συστήματα. Πεπτικό σύστημα: Μειωμένη κινητικότητα του εντέρου με αποτέλεσμα τη δυσκοιλιότητα, διαταραχές της όρεξης, κακή λειτουργία του στομάχου με εμέτους. Νευρικό - μυϊκό σύστημα: Παραλύσεις νεύρων, παραλύσεις των πρόσθιων, των οπίσθιων ή και των τεσσάρων άκρων, βραδύτητα της σύσπασης και χάλασης των μυών, το ζώο δείχνει να πονάει, σποραδικές επιληπτικές κρίσεις. Κυκλοφορικό σύστημα: Βραδυκαρδία και αρρυθμίες. Βραδυκαρδία με μείωση της συσταλτικότητας της καρδιάς, που επιβαρύνουν σημαντικά πιθανή καρδιοπάθεια. Δέρμα: Απώλεια τριχώματος (αλωπεκία) συμμετρικά στον κορμό ή σε διάφορες περιοχές του σώματος, τρίχωμα θαμπό και ξηρό, δέρμα ωχρό, ξηρό και τραχύ με υπερκεράτωση, τρίχες και τα νύχια είναι εύθρυπτα, δερματίτιδα, έξω ωτίτιδα, οίδημα του προσώπου, μη καλή επούλωση των τραυμάτων, εύκολη αιμορραγία σε ασήμαντους τραυματισμούς. Αναπνευστικό: Επιπόλαιες και βραδείες αναπνοές.
ΔΙΑΓΝΩΣΗ. Για τη διάγνωση της νόσου πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι οι κλινικές εκδηλώσεις του υποθυρεοειδισμού διαφέρουν από ζώο σε ζώο και εξαρτώνται απο: α)Την ηλικία του ζώου, β) τη χρονική διάρκεια του υποθυρεοειδισμού και
γ)τη βαρύτητα του υποθυρεοειδισμού κατά τη στιγμή της διάγνωσης. Η διάγνωση γίνεται κυρίως με βάση τη μέτρηση των επιπέδων των θυρεοειδικών ορμονών σε εξέταση αίματος. Οι θυρεοειδικές ορμόνες είναι χαμηλές σε όλες τις μορφές του υποθυρεοειδισμού. Επίσης βοηθούν το υπερηχογράφημα και η βιοψία.
ΘΕΡΑΠΕΙΑ. Η θεραπεία ξεκινά, αμέσως όταν ολοκληρωθεί η διάγνωση. Συνίσταται στην κάλυψη της ανεπαρκούς θυρεοειδοτρόπου ορμόνης και στην αποκατάσταση και διατήρηση ευθυρεοειδισμού, κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται με χορήγηση θυροξίνης (Τ4). Τα συνθετικά χάπια θυροξίνης περιέχουν ορμόνη ακριβώς όμοια με αυτή που παράγει ο θυρεοειδής. Βέβαια, είναι πολύ σημαντικό να καθοριστεί με ακρίβεια η κατάλληλη δόση του φαρμάκου, ώστε να μπορεί να λειτουργήσει ικανοποιητικά ο αδένας. Ο υποθυρεοειδισμός μπορεί να είναι ήπιος ή αρκετά σοβαρός, με αποτέλεσμα η δόση της χορηγούμενης θυροξίνης να ποικίλλει σε βάθος χρόνου. Η τακτική – και προσεκτική – υποκατάσταση των θυρεοειδικών ορμονών θα πρέπει να εξαλείψει τα συμπτώματα ολοκληρωτικά και να βελτιώσει τα επίπεδα των ορμονών στο αίμα. Σύντομα το ζώο ανταποκρίνεται εμφανίζοντας αισθητή βελτίωση, χωρίς αυτό βέβαια να είναι ο κανόνας, διότι σε ορισμένες περιπτώσεις η αγωγή μπορεί να μην έχει αποτέλεσμα. Η πλήρης ανάρρωση επέρχεται σε λίγους μήνες. Επαναξιολόγηση του ασθενούς είναι αναγκαία να γίνεται σε τακτά διαστήματα, που θα καθορίσει ο κτηνίατρος. Η θεραπεία πρέπει να συνεχίζεται εφόρου ζωής. Υπάρχει σαφής κληρονομική διάθεση της νόσου. Το ζώο που λαμβάνει αγωγή συνεχίζει απόλυτα φυσιολογικά το υπόλοιπο της ζωής του.