Είμαστε όλοι "Ένοχοι"

Η ανθρωποκτονία θεωρείται ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα και τιμωρείται με βαρύτατες ποινές. Οι υπόλοιποι, κατά τα άλλα νομοταγείς πολίτες και θρησκευόμενοι, κατακρίνουν το δολοφόνο ενώ οι ίδιοι δηλητηριάζουν μανιωδώς τους σκύλους και τους γάτους της γειτονιάς. « Άλλο οι άνθρωποι και άλλο τα ζώα», υποστηρίζουν. Και εμείς, οι φιλόζωοι, κατακρίνουμε με σθένος τις εγκληματικές αυτές πράξεις και επιρρίπτουμε ευθύνες στην πολιτεία που αδιαφορεί για τέτοιου είδους ενέργειες, την οικογένεια που αδυνατεί να καλλιεργήσει στο παιδί το αίσθημα του σεβασμού προς τη φύση και τα ζώα, στην κουλτούρα μας ως Κύπριοι που έχουμε την εντύπωση ότι ο κόσμος μας ανήκει, και ότι εμείς ως ανώτερα όντα έχουμε το δικαίωμα να κατασπαράζουμε οτιδήποτε βρίσκεται πιο κάτω από εμάς στην αλυσίδα της ζωής. Από την άλλη όμως, απολαμβάνουμε ένα καλό μενού από νεκρό γουρουνάκι, νεκρό κοτόπουλο ή νεκρό ψάρι, με τη γελοία πρόφαση ότι...έτσι είναι η φύση. Είμαστε και εμείς μέρος της τροφικής αλυσίδας.

Ποιος λοιπόν είναι ο ένοχος; Είμαστε όλοι αμαρτωλοί τελικά; Αιμοχαρείς δολοφόνοι;

Μέχρι ποιο σημείο μπορούμε να δικαιολογήσουμε ένα φόνο; Γιατί περί δολοφονίας πρόκειται, είτε μας αρέσει είτε όχι.


Η αλήθεια είναι ότι όσο πιο «ανθρώπινο» είναι ένα πλάσμα, τόσο πιο κατακριτέα είναι η δολοφονία του. Έτσι όλοι εμείς που συμβιώνουμε με το σκύλο ή το γάτο μας και έχουμε ζήσει από πρώτο χέρι το στενό δεσμό αγάπης που μπορεί να αναπτυχθεί μεταξύ ανθρώπου και κατοικίδιου, βρίσκουμε αποκρουστικό το ότι κάποιος μπορεί να το σκοτώσει. Τί γίνεται όμως με τα άλλα ζώα; Τα γουρουνάκια και τα κουνελάκια είναι αξιαγάπητα ζώα και διερωτούμαι ποιοι από εμάς θα μπορούσαν να απολαύσουν με ελαφρύτητα ψυχής μια πίτα χοιρινά σουβλάκια ή κουνέλι στιφάδο αν μεγάλωναν από μωρό ένα γουρουνάκι ή ένα κουνελάκι και το θεωρούσαν μέλος της οικογένειάς τους.



Θα μου πείτε βέβαια, πόσοι από εμάς έχουμε ψάρια στο σπίτι μας και πουλιά και όμως απολαμβάνουμε και το καλαμαράκι μας, και το χταποδάκι μας, και τα ορτύκια μας και το κοτόπουλό μας. Απολαμβάνουμε μάλιστα και τη διαδικασία δολοφονίας τους. Το κυνήγι και το ψάρεμα αποτελούν δύο κατά τ’ άλλα «άκακα» χόμπι, στα οποία επιδιδόμαστε για να ξεσκάσουμε από την καθημερινότητα, να ηρεμήσουμε, να απολαύσουμε τη φύση και τη θάλασσα. Ξεχνούμε όμως ότι στην πορεία αφαιρούμε ζωές. Το θεωρούμε εντελώς ασήμαντο. Το πουλί βασανίζεται πριν πεθάνει, το ψάρι σπαρταρά για να αναπνεύσει και εμείς το θεωρούμε διασκέδαση.



Θεωρώ ότι είμαστε όλοι ένοχοι. Γεννηθήκαμε δολοφόνοι και το χειρότερο, το θεωρούμε πλέον τρόπο ζωής. Ο γείτονας που σας δηλητηρίασε το σκύλο γιατί ούρησε στον τροχό του αυτοκινήτου του, το έκανε γιατί πρώτον είναι απλά κακός και δεύτερον γιατί για αυτόν ο σκύλος είναι απλά ένα ζώο. Όπως είναι για μας ένα γουρουνάκι ή ένα κοτοπουλάκι. Το τρώμε γιατί απλά είμαστε κακοί, γιατί κάποιος άλλος το έσφαξε για μας και απλούστατα γιατί είναι πολύ νόστιμο.



Είτε το ζώο κλαίει όταν πρόκειται να δολοφονηθεί, όπως τα κακόμοιρα γουρουνάκια που τσιρίζουν όταν μεταφέρονται στο σφαγείο, είτε πεθαίνει αθόρυβα, η ουσία είναι μία. Όσων αφορά τον πόνο, όταν υπάρχει νευρικό σύστημα, είναι ο ίδιος. Είτε πρόκειται για ένα παιδί, είτα για σκύλο, είτε για πουλί, για ψάρι, για κατσαρίδα, για κουνούπι. Ακόμα όμως και όταν δεν υπάρχει νευρικό σύστημα, δεν έχουμε το δικαίωμα να αφαιρούμε μια ζωή. Η φύση δημιουργήθηκε και ανήκει στο Θεό. Και είμαστε ένα κομμάτι της. Τυγχάνει να έχουμε νοημοσύνη – λέμε τώρα – και περισσότερη ισχύ από τα άλλα όντα. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να τα καταδυναστεύουμε. Και εμείς το κάνουμε. Επειδή ο σκύλος γαβγίζει, επειδή ο γάτος χαλάει τα λουλούδια μας, επειδή το γουρούνι είναι νόστιμο και επειδή στη θάλασσα επιβάλλεται να φάμε φρέσκο ψάρι. Επειδή αγαπάμε τη φύση, επειδή με το κυνήγι και το ψάρεμα ηρεμούμε, επειδή απλά μπορούμε.



Δεν είμαι υπεράνω. Αγαπώ τα ζώα, έχω σκύλους και γάτους τους οποίους φροντίζω και αγαπώ μέχρι θανάτου. Έχω ζήσει από πρώτο χέρι την κακία των ανθρώπων που δηλητηριάζουν ασύστολα αθώες ψυχές. Το κατακρίνω και δεν το δικαιολογώ. Προσπαθώ να προσφέρω όσο μπορώ στα ζώα που υποφέρουν και λυπάμαι όταν βλέπω ζώα να πονούν. Με τρων οι τύψεις όταν βλέπω τα γουρουνάκια να οδηγούνται στο σφαγείο για να τα φάω εγώ αργότερα και με πιάνει ταχυπαλμία όταν ο κρεοπώλης κόβει το πτώμα ενός αθώου προβάτου για να το αγοράσω εγώ και να κάνουμε σούβλα τη νύχτα με φίλους και συγγενείς. Αλλά συνεχίζω να το κάνω. Και γι’ αυτό δηλώνω ένοχη.



Είμαστε όλοι δολοφόνοι, μηδ΄ενού εξαιρουμένου. Έχουμε νοημοσύνη και συνείδηση και αυτά είναι τα δύο βασικά γνωρίσματα της ανθρώπινης φύσης τα οποία επικαλούμαστε καυχούμενοι για την ανωτερότητα του είδους μας. Τα ίδια όμως γνωρίσματα που μας καθιστούν «άρχοντες» του φυσικού βασιλείου, μας κάνουν ταυτόχρονα να ωχριούμε μπροστά στα «κατώτερα» τάχα όντα. Γιατί αυτά είναι έρμαια των ενστίκτων τους, ενώ εμείς έχουμε τα εφόδια να τα καταπνίξουμε και δεν το κάνουμε. Αυτά σκοτώνουν γιατί έτσι είναι προγραμματισμένα. Εμείς σκοτώνουμε γιατί έτσι θέλουμε. Είμαστε προικισμένοι ώστε να διαχωρίζουμε το σωστό από το λάθος και όμως συνεχίζουμε ακάθεκτοι να εγκληματούμε εις βάρος αθώων ψυχών. Και κακά τα ψέματα. Μπορεί να ταξιδέψουμε μέχρι την άκρη του σύμπαντος, μπορεί να βρούμε το μυστικό της αθανασίας, αλλά ενόσω συμπεριφερόμαστε με βαναυσότητα σε ανυπεράσπιστα πλάσματα, θα παραμείνουμε για πάντα βάρβαροι.



Είμαι πεπεισμένη ότι θα έρθει μια εποχή, ίσως μετά από 1000, 2000 χρόνια που οι απόγονοί μας θα μας βλέπουν σαν στυγερούς εγκληματίες. Θα αηδιάζουν και μόνο στην εικόνα ότι κάποτε οι άνθρωποι έτρωγαν πτώματα ζώων. Και το απολάμβαναν μάλιστα. Όπως εμείς σήμερα θεωρούμε τους ανθρωποφάγους ανώμαλους και αρρωστημένους.



Πάντως, αν πραγματικά υπάρχει κόλαση και αν όντως η Ημέρα της Κρίσεως είναι κοντά, πρέπει να σκαρφιστούμε μια καλή δικαιολογία για τις αποτρόπαιες πράξεις μας. Γιατί όταν καλείσαι να απαντήσεις στο Θεό γιατί δολοφόνησες και έφαγες εκατοντάδες αθώα ζώα στη ζωή σου, το επιχείρημα «ήταν νόστιμα» μάλλον θα σε στείλει κατευθείαν στην Κόλαση!

Εύη Σιακαλλή